Dag 5 22-02-2012 Woensdag

De spullen voor vandaag staan klaar en om 06.00 uur zitten we aan ht ontbijt. Als je gaat eten in Ethiopie, neem dan de tijd want het duurt evenb voor je het eten voor je neus hebt staan, vandaar dat we 1 uur voor het vertrek aan de ontbijttafel zitten.

Om 07.00 uur zijn we startklaar bij de receptie en we lopen naar het Tanameer, 5 minuten, en daar ligt ons bootje klaar.
Het Tanameer is het grootste en het hoogst gelegen meer van afrika en is tevens de oorsprong van de Blauwe Nijl, die uiteindelijk De NIjl wordt in Egypte. Bij het meer leven veel vogels zoals pelikanen, afrikaanse visarend, neushoornvogels,en natuurlijk veel diverse vissoorten. Op het meer wordt gevist met papyrusbootjes die heel fragiel lijken maar blijken.

We varen 1,5 uur op het meer naar een eiland met een klooster. De naam is Debre Maryam. Het klooster is een van de oudste kloosters gebouwd rond 1340-1350.
Dat is een belangrijke reden om dit klooster te bezoekn in plaats van de andere, een andere reden is dat dit klooster de enigste is in het meer dat ook door vrouwen bezocht mag worden.

Onderweg zien we een vogel die familie is van de paradijvogel, witte pelikanen, afrikaanse visarends met jong, nijlpaarden. De nijlpaarden duiken elke onder voor we een foto kunnen maken. Het is een heelijk tochtje over het meer.

Aangekomen op het eiland moet betaald worden voor het bezoek aan het klooster en er rond een man achter ons aan, waarom weten we niet want Addis is onze gids.
We moeten een stukje lopen, ongeveer 15 minuten, door het bos op het eiland en onderweg zien we allerlei lege krampjes te staan. Vermoedelijk worden op de terug door diverse verkopers aangehouden.

Het klooster is een rond gebouw van honderden jaren oud, gemaakt van sto en leem en met een ijzeren dak (waarschijnlijk later erop gezet).
Binnen heb je drie niveaus:
De buitenste ring is bedekt met matten en heeft enorme houten deuren.
Daarna komt er een ring waarvan de muren geheel bedekt zijn met muurschilderingen van Bijbel-verhalen. De oudste stammen uit de 17e eeuw.
De binnenste van de drie ringen is alleen toegankelijk voor priesters, en daar wordt een kopie van de Ark des Verbonds bewaard. Deze indeling is in alle Ethiopische kerken hetzelfde.

De traditie is voor alle kerken hetzelfde, schoenen uit, heren geen hoofddeksel, dames liefst wel een hoofddoek (als je als toerist geen hoofddoek draagt is dat geen probleem).
Natuurlijk passen we ons aan en betreden de kerk.
De middelste ronde kern mag alleen door priesters betreden worden en is geheel afgesloten, binnenspieken is dus niet mogelijk.
De muren zijn beschilderd in de nog steeds originele verf en dus mag je hier niet flitsen voor het behoud van de verf en de schilderijen.
De schilderijen beelden verhalen en beeltenissen uit van de de bijbel, zijn eeuwenoud en mooi. Dit is speciaal gedaan voor de volgelingen want de grootste gedeelte kon niet lezen maar door naar de plaatjes te kijken "snapten" ze de bijbel.
We maken een rondje door en om de kerk zodat we alles goed kunnen bekijken en foto's te maken terwijl we uitgebreid uitleg krijgen van Addis.

Als iedereen uitgekeken is wandelen we terug naar de boot en jawel nu zijn er diverse verkopers die souveniers, zoals sierraden en andere "heilige" voorwerpen te koop aanbieden. Ik koop een ketting die volgens de verkoopster een oude zilveren ketting is voor 250 birr (11,25 euro), het zal wel geen zilveren zijn maar hij is wel apart.
Vlakbij de steiger zien we nog een aap van boom naar boom springen maar hij is zo snel dat we niet kunnen zeggen welk soort het is.
Bij de steiger staan ook ongeveer 20 personen te wachten voor een transfer naar het vaste land, er is hier ook een dorp waar mensen leven en alleen als het noodzakelijk is naar het vaste land gaan om bijvoorbeeld nar de markt te gaan om goederen te kopen en te verkopen.

Voor we in de boot stappen krijgen we een rekening in ons handen gestop en het blijkt dat de persoon die achter ons liep de lokale gids is. En ondanks het feit dat hij alleen achter ons aan liep en niets heft gezegd of verteld moet hij wel betaald worden, regel van de overheid, jaja het zal wel. Het is niet veel en dus wordt hij betaald vanuit de gezamenlijke fooienpot.

We varen terug naar de stad Bahir Dar en het schommelen van de boot maakt ons loom en de ogen vallen af en toe dicht. Het is nu ook een mooie gelegenheid om het reisverslag bij te werken.
Onderweg maken we een kleine omweg om nog watvogels te spotten.

Om 12.00 uur zijn we terug bij de aanlegplaats en onze tafel voor de lunch staat klaar, we gaan lunchen op de traditionele manier.
We zitten op poefs bekleed met geitenvel en de tafel zijn van kleurig riet in een diabolo vorm en bovenop een aardewerk ronde schaal. We bestellen een tradtionele lunch, injera met diverse voornamelijke vegatarische gerechtjes erop.

Injera is een grauwgrijze soort pannekoek die gemaakt is van teff, een giersoort. Het is licht gefermenteerd en heeft een lichtzure smaak en licht gefermenteerd is. Als je de injera bekijkt dan lijkt het meer op een ronde grauwe vaatdoek dan op een plat brood.

Je eet van de schaal met meerdere personen en met je rechterhand. Het is onbeperkt en wat op is wordt aangevuld als je dat wenst. We hebben er ook gevulde pepers erbij (de pitjes zijn verwijderd en gevuld met ui en knoflook)
De lunch smaakt heerlijk en de schalen gaan leeg, het enige wat nog blijft liggen is de injera.
Het is namelijk wennen aan de zurige smaak en snel gaat overheersen en daardoor de rest ook zurig lijkt te smaken. Het zal wel wennen zijn om injera te eten en misschien nemen we teveel injera tegelijk zodat het zure de overhand gaat nemen.
De rekening voor de lunch is weer belachelijk laag, 130 Birr (€ 5,85) voor ons 2-en inclusief bier.

Na de lunch hebben we een half uur relaxtijd en deze benutten we op ons gemakkie aan het rand van het meer, in de halfschaduw want pal in de zon is te warm. Het is goed toeven hier.

Om 13.30 uur worden we opgepikt door Addis en Brook en we moeten 1 uur rijden over een zeer hobbelige weg, je darmen vliegen door je lichaam.
We komen langs kleine dorpjes en het is wel armmoediger dan wat we tot heden hebben gezien of het lijkt maar zo omdat het hier zo ontzettend droog is.

We komen aan vlakbij de watervallen Tis Abay, Tis Abay betekend Rook van de Nijl. Bij de intree is een klein dorpje met wat souvenierskraampjes en om het bijbehorende park en de watervallen te bezoeken mot je betalen en moet dit onder begeleiding van een lokale gids van het park gebeuren, die je natuurlijk ook moet betalen.

We besluiten om een wandeling te maken naar de Blauwe Nijl Watervallen die door het park gaat,over een eeuwenoude portugeese brug, over een nieuwe loopbrug en tenslotte een boottochtje in petto heeft, duurt ongeveer 1,5 uur.
Het eerste gedeelte van de wandeling gaat gemakkelijk maar dat was het begin.
Hierna moeten we een "klein beetje" klimmen, nouja een beetje. Het is voor mij voornamelijk hijgen als een oud paard!
Dat komt natuurlijk omdat ik degene ben met de minste longinhoud en ikzelf vindt dat ik de groep ophou. Ik moet een extra rustpauze inlassen om mijn longen een beetje rust te geven, de groep vindt het geen enkel probleem (we staan te rusten bij een mooi uitzichtount) maar ik vindt het wel een beetje vervelend. Ik moet dit naast me neerleggen en dat doe ik dus ook.
Boven aan de top aangekomen is het hijgen allemaal waard geweest want we staan op een punt waar we een schitterend uitzicht hebben op de watervallen en waar we tevens een rustpauze hebben in de schaduw van en boom.
Hier zitten 2 dames met verfrissingen en koffie die je kunt kopen terwijl je rust en geniet van het uitzicht.
Alwies en Renier nemen een kopje verse koffie terwijl anderen een frisdrnak bestellen. Het is hier goed toeven.
De watervallen zijn niet heel erg groot en dat heeft te maken met de droogte maar toch zeer indrukwekkend en levert mooie plaatjes op.
Volgens de lokale gids is het nu afgelopen met klimmen en gaat het vanaf nu over vlak land. Persoonlijk vindt ik dat niet zo erg en met goede moed vervolgen we onze weg.
We moeten de rivier oversteken op een flinke hoogte (ravijn), dit gaat over een stalen hangbrug over het ravijn en dat is weer een leuk avontuur.
Hierna lopen we een stuk langs de Blauwe Nijl rivier en kopen onderweg een stuk stengel rietsuiker die zoet smaakt.
We komen bij de oever van de rivier en het bootje voor de boottocht ligt ondertussen al op ons te wachten, we maken ons op voor een leuk tochtje maar het bleek alleen maar het oversteken van de Blauwe Nijl rivier te zijn, viel even tegen maar goed.
Aan de overkant staat ons busje al op ons te wachten en is de wandeling ten einde.
Achteraf gezien een lekkere wandeling waarbij de longen even flink moetenwerken.

We maken nog een korte stop bij een dorpje waar de mannen koeienhuiden aan het verwerken zijn. Ze spannen de koeiehuid op aan stokken die in de grond zitten en gooien een vloeistof op de huid, met en krabber halen ze alle onderdelen weg die niet meer nodig zijn zoals vet, vuil en dergelijke. Het is zwaar werk want de mannen staan de hele dag krom en in de brandende zon. Uiteraard komen de kinderen uit het dorp naar ons kijken en proberen wat geld te verdienen aan ons. We betalen aan de mannen die de koienhuiden aan het bewerken zijn voor het feit dat we ze op de foto gezet hebben en gefilmd hebben en hierna rijden we terug naar de stad Bahir Dar.

Terug in de stad maken we een stop bij een electronica winkel om te kijken of ze een kabeltje hebben die tussen de Ipod van Pascale en de autoradio van Brook past. En ja hoor na wat zoeken en proberen is het juiste kabeltje gevonden en vanaf nu hebben we ook muziek in het busje. Als we dan lange afstanden moeten rijden dan kunnen we ondertussen naar wat muziek luisteren want de autoradio van Brook stoort steeds.

Terug bij het hotel aangekomen belsuiten we met ons allen naar een restaurant te lopen bij het meer om te genieten van een welverdiend pilsje en de zonsondergang in het meer. Volgens Addis moet het meestal een mooie zonsondergang zijn en we denken dat de zon vanaf de andere kant van het meer onder gaat maar helaas. De zon gaat aan de zijkant onder en we hebben huizen en stroomgebouwen in beeld. Misschien dat we een foto kunnen maken met de weerspiegeling van de zon in het meer zonder de rest.

Om 19.30 uur hebben we afgesproken in het restaurant van het hotel want het eten was ons gisteren goed bevallen.
Lekker buiten eten terwijl het thuis, in Nederland, het hardstikke koud is, ook mooi.
Na het eten gaat Pascale naar de kamer om te relaxen en de rest een drankje gaan nuttigen en de lokale barretjes gaan ontdekken.

De "disco's" zijn allemaal zeer donker en de muziek staat niet geod afgesteld, heel schel en hard.
De 1e tent blijkt een bar te zijn met vrouwen van plezier. Er komen vrouwen binnen die direct naar een achterkamertje en even later schaarser gekleed terugkomen. Marcel wil een kijkje nemen in de achterkamertje maar hij ziet niets bijzonder en wordt meteen tegengehouden.
Nadien gaan we een tent binnen met een bord pub en binnen aangekomen blijkt het een restaurent te zijn. Je moet eten bestellen maar we krijgen het voor elkaar om alleen wat de drinken. Hier staat de muziek niet zo hard en kunnen we op een normale manier met elkaar praten.
De derde tent die we bezoeken is er weer een waar bijna geen licht is en enorme harde muziek, na een half uur in zo'n tent heb je wel gehad.
We hebben in ieder geval de lokale kroegen ontdekt en dat hoort ook bij Ethiopie.
Onderweg naar het hotel kopen we nog water voor morgen en in het hotel nemen we nog een laatste afzakker voor vandaag en dan gaan we ons bedje opzoeken