Dag 14 02-03-2012 Vrijdag

Om 04.00 uur in de nacht wordt ik wakker van diverse dierengeluiden die heel erg dichtbij klinken, het lijkt wel dat de dieren net buiten onze lodge zitten. Na even geluisterd te hebben ben ik toch weer in slaap gevallen en ‘s –morgens bleek dat het hoornvogels te zijn.

Om 05.00 uur worden we wakker met dierengeluiden die al langer dan ons wakker zijn zoals vogels en apen, dat is pas een lekkere manier om wakker te worden.

Om 06.30 uur lopen we met ons 2-en buiten in de ochtendgloren met de camera’s in de aanslag om van de omgeving en hopelijk van de dieren foto’s te maken.
Je hoort ontzettend veel dierengeluiden maar het maken van foto’s wil nog niet echt lukken, voor je weet waar het geluid vandaan komt zijn de dieren alweer gevlogen.Het is in ieder geval wel een mooie gelegenheid om de omgeving te fotograferen met het vroege zonlicht erop.

Het ontbijt is om 07.00 uur en na het ontbijt hebben we tot 08.00 uur om nog na te genieten van de omgeving voor we helaas verder vertrekken. Dit is een omgeving waar we allemaal nog zeker een dag langer hadden kunnen blijven, heerlijk rustig en natuurlijke omgeving. We hadden graag de omgeving verder willen ontdekken maar ja helaas moeten we verder.
We worden vrolijk uitgezwaaid door de dorpskinderen die we passeren.


We rijden vandaag voornamelijk over een asfaltweg langs dorpjes en overal zie je bedrijvigheid van mensen en natuurlijk ook de herders met de kuddes langs de weg.

We passeren het stadje Shashamane waar de roots van de Rasta Fari’s vandaan komt. We krijgen een rondleiding van het RastaFari museum nadat de dames op de juiste manier gekleed zijn. We moeten namelijk de haren bedekken met een hoofddoek en een rok aan. We krijgen 2 lappen stof om deze over het hoofd en middel te draperen zodat we een hoofddeksel op hebben en een rok aanhebben.
Op zich een interessant gebeuren en voornamelijk omdat hier ook foto’s en posters hangen van Bob Marley. Niet te vergeten de reaggeamuziek op de achtergrond.
De “big mama” die de rondleiding leidt kan wel met veel passie en kleur vertellen.
De keizer Hallie Salasie heeft de rastafaries dit stuk grond gegeven zodat ze hier konden vestigen, de rastafaries geloofden dat Hallie Salasie de velosser was voor deze groep mensen. Op deze manier konden en kunnen de rastas ten alle tijden terugkeren naar de roots.

Na de rondleiding en uitgebreid afscheid van het rasta museum hebben we een sap / koffie pauze in het stadje. We spreken het verhaal van het museum even door en de conclusie is dat we allemaal meer van dit hadden verwacht en we hadden verwacht dat door het gehele stadje meer reggea gebeuren te zien en te horen was maar dat is niet het geval. Buiten het museum en het leefgebied van de rastas zie je eigenlijk helemaal niets van. Dat was jammer en volgens Addis was dit vroeger wel het geval maar het stadje is door de loop van de jaren weer een gewoon ethiopisch stadje geworden.

De volgende stop is voor de lunch in een dorp tegen een berghelling. We zitten lekker buiten op het terras en Alwies en ik nemen een traditioneel Ethiopisch gerecht. Lekker, daar waren we allemaal aan toe want het is een late lunch.

We maken nog een korte stop bij het Abaya meer waar we even de benen kunnen strekken en van het uitzicht kunnen genieten. Bij de waterkant zijn mensen bezig met de was en wassen zichzelf in het meer. Misschien niet heel erg slim want in dit meer leven nogal wat roofdieren zoals nijlpaarden en krokodillen en die wil je niet tegen komen. De lokale bevolking schijnt daar niet mee te zitten want die zijn volop in het water bezig, het is natuurlijk ook zo dat je als verder geen water hebt je het water toch zult moeten delen met de bevolking van het meer. Voor we verder gaan geven de jonglui de lege plastic flessen, wij zijn er vanaf en zij zijn er blij mee.

We gaan de hoofdweg af en de jeeps worden omgezet naar de 4-wiel aandrijving, volgens onze chauffeur is dit echt wel nodig. Het is vanaf nu 1 uur continue klimmen over een steile, onverharde weg naar een Dorze dorpje. De Dorze is een kleine ethnische groep die hoog in de bergen wonen en nog steeds leven volgens de oude tradities.
Onderweg zien we vrouwen die vol gepakt zijn en eruit zien als een pakezel met diverse goederen van de markt die op weg zijn naar huis. Zwaar want het is met de auto continue 1 uur klimmen, laat staan te voet en dan ook nog gepakt als een pakezel. We zien onderweg ook jongelui die ons verwelkomen, zo lijkt het wel, want ze dansen op de weg. Volgens onze chauffeur dansen de jongelui de traditionele dans en het ziet er gezellig uit.
De Dorze bevolking bedruipt zichzelf door landbouw , verbouw van “valse” bananen, tabak en dergelijke. Het zijn ook wevers en schijnen hier ook heel kundig in te zijn. Ze wonen in hutten die veel weg hebben van bijenkorven en we mogen een kijkje nemen in een van de hutten.
Addis vertelt uitgebreid over de levensstijl, manier van huttenbouw en alles wat met de Dorzete maken heeft.
Van de “valse” bananenplanten wordt een soort brood gemaakt, de stam wordt geschraapt, een deeg van gemaakt en gefermenteerd in kuilen in de grond, nadien wordt het gebakken tussen 2 bananenbladeren. Alle stappen wordt door 2 dames uitgebreid uitgelegd en voorgedaan.
De reden waarom deze planten “valse” bananen worden genoemd is omdat deze planten groter worden met een groter blad maar er komen geen bananen aan de plant.
Op een pleintje in het dorp hangen en liggen alle goederen tentoon die gekocht kunnen worden zoals diverse doeken en sjaals, keramische potten en schalen. Uiteraard wordt er ook een dansvoorstelling in originele kleding gehouden en de allerjongste van het dorp komen spontaan meedansen. Marcel is het haasje want hij wordt in traditionele kleding gehesen en moet meedansen, hij doet het zo gek nog niet.
Na deze zeer vermakelijke dansvoorstelling voor ons en alle dorpelingen staat er nog een traktatie op ons te wachten. Het is het gebakken brood van bananenmeel en een eigen gestookt drankje. Bij het brood zit 2 verschillende sausjes, een honingsausje en een zeer heeten pittig maar smakelijk pepersausje. Waar het eigen gestookt drankje van gemaakt is weet ik niet, wat ik wel weet is dat het een gat in je darmen brandt, dat is even wennen.
Uiteraard is het de bedoeling dat je hier souveniers koopt en wij kopen hier een schaal met 4 mini schaaltjes erop met dekseltjes van een speciale gebakken klei. Het wordt ook nog mooi ingepakt voor ons want het is uiteraard breekbaar.
Addis en onze chauffeur kopen sjaals voor de familie want dit weefsel schijnt van zeer goede kwaliteit te zijn.
Als we alles afgerekend hebben, inclusief het entree voor het dorp gaan we terug naar de jeeps en onderweg proberen de andere dorpelingen nog meer spullen aan ons te verkopen maar helaas we hebben voldoende. De Dorze zijn een vriendelijk volk en geeft geen problemen als je niets koopt, ze dringen niet aan en zo verloopt ons bezoek aan het dorp op een vrolijk en gemoedelijk manier.

Het is nu nog 1 uur steil afdalen naar de hoofdweg en dan nog 1 uur naar ons hotel in Arba Minch.
Onderweg zien we een begrafenisstoet , we mogen passeren want de stoet gaat aan de kant en iedereen zingt en danst tijdens het lopen, het is een grote stoet. Volgens Addis is er een korte tijd voor verdriet vanwege het verlies en dan is het vreugde want de overledene gaat naar het hiernamaals en naar een beter leven, vandaar de zang en dans. Ongewild klappen we mee op de maat van de muziek en de stoet vindt dit mooi, blijkbaar een gebaar van respect voor de overledene.

Het is 19.00 uur als we bij ons hotel aankomen en we nemen een snelle douche want we hebben om 19.45 uur afgesproken in de bar. Het hotel ligt op een landtong tussen 2 grote meren in en bij helder weer heb je een mooie zonsondergang, helaas is het al donker als wij aankomen dus dat hebben we gemist. Maar we zijn hier 2 nachten en wie weet of we morgen meer geluk hebben,. De hotelkamers hebben dezelfde bouwstijl als de hutjes van de Dorze bevolking en kijken uit op het meer.

We nemen eerst lekker op ons gemak een drankje aan de bar voor we geroepen worden dat onze tafel gereed is. Na het eten gaan we heerlijk in de lounche hoek zitten om te relaxen en een drankje te nemen. We zitten heerlijk te duffen en genieten van onze rust na een lange reisdag. Als we ons drankje op hebben gaan we naar onze bijenkorf en proberen te slapen. Het is hier een heel stuk warmer, de ramen staan open en ze hebben horren ervoor. Gelukkig ontdekken we geen muggen en dus blijven de benauwde klamboes omhoog. Blijkbaar zijn we behoorlijk moe want we vallen als snel in slaap