Dag 15 Donderdag 11-08-2011

Om 07.00 uur is het onbtbijt in de hoofdger.
We zien dat Cees, Dorien en Danielle weer terug zijn in ons kamp en Chantal doet een update over haar situatie.
Ze heeft een hersenschuddig en is nog instabiel op haar benen en in haar hoofd, verder niets gebroken en na overleg met de arts, Cees, Dorien en Chantal gaan Cees en Danielle alvast naar het hotel in UlaanBataar. Kan Danielle goed uitrusten en bekomen van de schrik. De rest heeft nog 2 overnachtingen in een ger en we komen allemaal weer samen in de hoofdstad. Danielle en Cees reizen met ons mee tot aan naburig dorpje en dan gaan zij met 1 busje verder.

Zo gezegt dus zo gedaan en staan we om 08.00 uur klaar bij de busjes. Er wordt nog door de keuken van het kamp een lunch klaargemaakt voor de reizende naar UlaanBataar (hebben een hele dag reizen voor de boeg) en Chantal moet achter de schermen nog het een en het ander regelen, zoals hotel in UlkaanBataar, opvang door lokale reisagentschap en daardoor vertrekken we later, rond 8.45-09.00 uur.

WE rijden naar het naburig dorp via dezelfde weg als we gisteren gekomen zijn, is sneller en het pad is beter te berijden na de regenval van gisteravond.
Dat wil zeggen, weer door de rivier en de waterstand is hoger. We kijken hier al naar uit want dan zal het vandaag nog meer avontuur zijn.
We veheugen ons op de oversteek en hebben de camera's in de aanslag. Wat zijn we teleurgesteld want het water is wel iets dieper maar verre weg van spectaculair en valt in het niets vergeleken met gisteren.
Aan de andere kant hebben we even en korte pauze om de benen te strekken maar we zijn pas 1 uur onderweg.

We rijden verder door het mooie landschap en verbazen ons dat ondanks de regenval van gisteren de karresporen droger zijn dan we verwachten, niet drassig en modderig en moeilijk begaanbaar.
We komen na een behoorlijk steile heuvel met de bus op een mooi punt met een prachtig uitzicht over het dal en het stadje in het dal. we stoppen even voor een fotostop en te genieten van de omgeving.

We rijden verder naar de buitenrand van het stadje en Chantal probeert met behulp van de lokale reisgids en de chauffeurs een lokale bewoner over te halen om Danielle en Cees naar UlaanBataar te brengen. Terwijl wij even pauze moeten zij overleggen wat de beste optie is voor Danielle, Cees en de hele groep.
Het besluit valt dat Danielle en Cees met 1 busje van de groep naar UlaanBataar verder reizen en dat de rest van de groep inclusief de bagage verdeeld moeten worden in de overige busjes, er is hiervoor plaats genoeg. Dat is de veiligste en beste oplossing voor nedereen.
Zo gezegd en gedaan en nadat de spullen en mensen zijn verdeeld over de 2 overige busjes, nemen we tijdelijk afscheid van Danielle en Cees en gaan we ieder onze weg.

Cees en Danielle rijden via de asfaltweg verder naar UlaanBataar maar wij moeten de asfalt weg oversteken naar het karrespoor aan de overkant. Er is geen brug of wat dan ook om het steile talut over te steken dus moeten de chauffeurs improviseren. Gelukkig liggen hier planken en dergelijk die van een vervallen hutje naast de weg afkomstig zijn en deze worden gebruikt om over een geul voor het 1e talut te leggen. Voorzichtig gaat het 1e busje er overheen en komt op het wegdek terecht, die is er. Het 2e busje volgt maar deze moet wel even meer gas geven want de planken begeven onder een krakkend geluid. Al met al staan beide busjes op het wegdek en nu moeten we ook weer van het wegbdek af naar het karrespoor via een heel steil talut. De chauffers besluiten dat de planken niet helpen en rijden zelf het talut af, de busjes gaan heel erg overhellen en 1 busje komt zelf met 1 wiel helmaal vrij van de grond.
Het zijn toch wel goede chauffeurs en kunnen zich goed aanpassen en improviseren. Wij zijn wel blij dat wij niet in de busjes zitten, had ook niet gewerkt vanwege het gewicht en nu levert het mooie plaatjes en film op.

Na de pauze gaan we snel verder want we hebben nog een hele rit voor de boeg. Op sommige kruispunten van de karresporen wordt er even gestopt en samen overlegd en volgens Chantal en Oiga is het een overleg welk pad zij het beste kunnen nemen. Als we even later bij een ger stoppen en de chauffeurs de ger binnengaan denken we toch dat zij verkeerd zijn gereden en nu de juiste weg moeten gaan vragen, achja ook weer een belevenis.
Gelukkig komen we tussen 13.00 - 13.30 uur komen we bij het ger kamp bij Ogii meer aan en kunnen we ons settelen in onze ger.

Voor we lunchen in de hoofdger om 15. 00 uur hebben we nog tijd om te relaxen. Dat doen we met behulp van een pilsje dat we opdrinken in een prieel met uitzicht op het meer. Er wordt geze=gd dat hier veel vogels te spotten zijn maar deze zullen waarschijnlijk naar betere oorden zijn vertrokken. Het is hier echter bewolkt en het miezert af en toe. Het meer is ondanks dat wel zeer rustgevend.

Tijdens de lunch krijgen we van Chantal een update van Danielle (de reis naar UlaanBataatr verloopt voorspoedig) en vertelt zij over het meer, je kunt zwemmen maar je moet recht voor het kamp zwemmen want anders is het water heel diep en onveilig.

Robert, Adi, Roelof, Dorien, Magriet, Michel, Dieneke en MIriam gaan het water in, terwijl ze worden bekeken door Chantal, Oiga, Alwies en ik. Het lijkt het Baltonmeer wel want je kunt hier ook meters en meters in het water lopen en dan sta je nog niet tot aan je borstkas in het water (behalve Adi want deze is een stuk kleiner). Het lijkt wel of tot minimaal het meer van het meer kunnen lopen. Het is dus niet echt bevordelijk om te gaan te zwemmen want je bent al moe van het lopen in het water voodat je kunt gaan zwemmen. Het weer nodigd verder ook niet echt uit om te gaan zwemmen. Ze komen dus al snbel het water uit om een doiuche te nemen en te gaan relaxen.

Watse en Lany hebben een stuk langs het meer gelopen maar geen vogels of iets interessants gezien. Cor en Anneke hebben zelfs een heel stuk verder gelopen maar de vogels waarop ze gehoopt hebben niet kunnen ontdekken.
We gaan maar gezellig in het prieeltje zitten en genieten van de stilte vana het meer onder het genot van een pilsje en gezellig te kletsen. We hebben ook tijd om ons op te frissen en te douchen voor het avondeten.

Je moet wel even zeggen dat je een douche gaat nemen zodat ze het houtvuur voor warmwater kunnen opstoken. Hiermee heb je echter bijna kokendheet water en het blijkt dat het koudwater niets of bijna niets meer doet. Het is wassen met heel heet water, voorzichtjes zodat je je niet brand maar we zijn in ieder geval schoon. En alweer een belenis achter de rug.

Na het avondeten om 20.00 uur in de grote ger worden we vermaakt met en film over Mongolie en het Ogii meer terwijl we heel stil en aandachtig de film bekijken drinken nog een pilsje.

De film duurt ongeveer 3 kwartier en hierna gaat iedereen zo'n beetje naar zijn eigen ger. Watse en Leny komen gezellig bij ons in de ger zitten en de kachel wordt door een lokale aangestoken.
Hier wordt gestookt op paardemest en dat brandt en smeult als een tierelier (als het droog is, stinkt het eht niet) en binnen no-time zitten we weg te zweten in de ger, zo warm en beauwd is het. De drank smaakt hierdoor nog wel steeds goed dus gaan we nog even door.
ALs de ergste warmte voorbij is en wij denken, he he we kunnen weer ademhalen, komt de lokale jongedame weer binnen om nogeens pyromaan te spelen en ons bijna uit de ger weg te laten stoken. Niets zeggen, deur open zetten en pilsje dinken en slap ouwehoeren en dan komt het goed.

Als de drank op is en de kachel geluwd, gaan Watse en Leny naar de eigen ger en wij duiken ook ons gerbedje in voor de nacht