Beklimming Kota Kinabula

Om 07.30 uur zijn we met al onze bagage beneden in de lobby want wij en Wouter en Denise moeten uitchecken. Hugo en Guy niet want zij delen een hotelkamer.
Onze hoofdbagage wordt bij Jorrit op de kamer gestald totdat we terugkomen van de beklimming.
Nog even lekker ontbijten en de hele groep is ook al wakker, ze komen ons uitzwaaien en succes te wensen voor onze beklimming.

Voor ons vertrek wordt er een groepsfoto gemaakt van de klimmers terwijl we nog fris en fruitig eruit zien en dan is het tijd voor het vertrek.
Leuk dat je reisgenoten op deze manier met je meeleven en aan je denken. Ruud en Peter hebben toegezegd dat ze positieve en krachtige gedachten naar ons op de berg zullen sturen om ons zo te helpen. Dat is toch lief en het zal zeker helpen.

Het is +/- 15 minuten rijden naar de ingang van het nationaal park en we worden afgezet door Oma. Hier worden we overgedragen aan de lokale berggids Rowdy en Oma geeft ons nog goede raad: Langzaam, langzaam.
Ja Oma, we zullen aan je goede raad denken.
Oma wordt tijdens de beklimming door Rowdy op de hoogte gehouden over onze status tijden s de beklimming.

We nemen nu ook afscheid van Oma en gaan met Rowdy in een jeep naar het begin van de Summit Trail op 1750 meter. Hier ontvangen we een hanger met een code en onze naam, dit is voor de registratie van de beklimmer tijdens de klim en als je het checkpoint op de top hebt behaald voor het certificaat.

Hierna gaan we op weg en is de beklimming begonnen om 09.00 uur.
In het begin (de eerste 50 meter) loopt de pad naar beneden en dan is het alleen maar omhoog naar ons einddoel van vandaag, berghut\restaurant Laban Rata op 3272 meter. Qua afstand in km is het niet ver, slechts 6 km maar het stijgingspercentage is meer 25 %, dus dat wordt nog wat.

De eerste 2 km gaat het volgens Rowdy geleidelijk, de volgende 2 km is het steiler en de laatste 2 km is het steilst. Welja peper het maar in!

Al snel val ons groepje uiteen want ieder loopt in zijn eigen tempo en ik ben de hekkesluiter van de groep, dat had ik vantevoren al verwacht. Maakt niet uit, als ik maar boven aankom, hoelang ik er ook over doe.
Rowdy loopt een stukje achter mij want de berggids moet altijd achter de laatste klimmer blijven.
Rowdy loopt ook niet vlak achter mij en hij verteld mij ook dat hij dat nooit doet om de klimmers onnodig op te jagen zodat ze zich "kapot" gaan lopen.

Na elke km ongeveer is en shelter waar je kunt rusten, toileteren en je waterfles kunt vullen. Er hangt ook een bord met de klimroute, welke shelter je bent, hoever het is naar de volgende en de vorige shelter. Dus goede informatie tijdens te beklimming.

Ze kunnen lullen wat ze willen over het redelijk vlakke gedeelte van de beklimming de 1e 2 km. Ik persoonlijk vindt het niet zo rededelijk vlak want ik moet regelmatig stoppen om te rusten om even uit te rusten. te hijgen en uit te zweten. Maar ik ga gewoon door en geniet van de beklimming, geloof het of niet, het is echt waar.

We wisten zowiezo dat het niet gemakkelijk ging worden, we zijn allemaal voorbereid dat het een mentale en fysieke zware beklimming is. Dat is vermeld door Jorrit, Oma, Djoser via de informatie en Internet.

Bij de rustplaatsen zie je ook tal van eekhoorns lopen en dat is een mooi gezicht om te zien, dus genieten we ook hiervan.

Het pad bestaat uit steil, vlakachtig stijgend, afgewisseld door een soort trap bestaande uit rotsblokken en stenen die niet even hoog zijn uiteraard. Een andere afwisseling in het pad zijn de gemaakte trappen die soms redelijk "vlak" zijn, soms redelijk steil en soms verrekes steil.
Dat is weer een goed moment voor mij om te rusten, puffen, zweten.

Langzaam maar zeker (Ja, Oma ik luister goped naar je) kom ik steeds dichter bij het eindstation van vandaag, berghut Laban Rata op 3272 meter.

Onderweg begint het ook te regenen, meer een hoosbui maar gelukkig zit ik in een shelter en als ik verder wil lopen regent het nog een beetje dus trek ik mijn regenjas aan, doe de rugzak om en ga stug verder.

Lagzaam maar zeker kom ik boven de boomgrens en loopt het pad door een open stuk zodat ik tijdens mijn kleine rustpauze de mogelijkheid heb om te genieten van het uitzicht. Schitterend, dit is echt heerlijk genieten.

Het is 15.30 uur als ik moe maar voldaan bij de berghut Laban Rata aankom en dat is mooi op tijd want er komt weer een tropische regnbui aan.
Alwies en Guy (Hugo, Wouter en Denise liggen op bed te rusten) zitten binnen op mij te wachten en maken een foto van mij zodra ik de deur van de berghut opendoe.

De aankomsttijden van ons groepje:
Denise om 11.45 uur
Wouter om 12.10 uur
Alwies om 12.15 uur
Hugo om 12.45 uur
Guy om 13.15 uur
Ik om 15.30 uur

Als ik in de berghut stil zit krijg ik het koud want ik ben nat van het zweet en van de regen. Uiteraard heb ik nu dode vingers en hierin geen gevoel.
Alwies helkpt mij door de pijpen van mijn afritsbroek aan te ritsen (heb de beklimming gedaan met een korte broek) en ik verwissel mijn zeiknat t-shirt voor een warme sweater.

Vanaf 16.30 uur is het buffet geopend en tegen die tijd komt de rest ook naar het restaurant om te eten. Er staat van alles en nog wat, allemaal met een hoge energiewaarde en uiteraard lekker. Na het eten rusten we nog even, roken een sigaretje en dan gaan we onze slaaphut opzoeken.
We genieten buiten ook nog even van het prachtige uitzicht van deze hoogte.

De slaaphut van Denise, Wouter en ons bevindt zich 100 meter hoger, dus is het nog even afzien, voor mij dan. We slapen met ons 4-en op 1 kamer. Het is een zeer eenvoudige kamer in een beghut, met 2 stapelbedden en als iemand de kamer wil binnen gaan moet de rest op bes gaan ziten anders kan de deur niet open. De wc's en douches zijn op de gang en deze moet je met de rest delen. De aanwezige electriciteit is voor de keuken en verlichting en dus niet voor warm water. Er liggen dikke dekens op de bedden. Het maakt niet uit, je ook niet verwachten dat je alle luxe hebt in een berghut, je bent hier alleen om te overnachten en te rusten voor de volgende dag.

Hugo en Guy slapen in een andere berghut, zij delen de kamer met andere mensen. Zij delen een bed op een gemeenschappelijke slaapzaal.

Om 19.00 uur liggen we in ons bedje en even later komen Wouter en Denise ook te bed.We doen de lamp uit en we proberen te slapen wat warschijnlijk niet zal meevallen in de gammele stapelbedden en het komen en gaan van de mensen op de gang.
Als we het licht net hebben uit gedaan, gaat de noodverlichting opeens aan, raar maar we kunnen deze niet uitdoen. Alwies heeft een idee, de kap eraf halen en de tl los draaien. Goed idee wat wordt uitgevoerd door Wouter, hij kan er het makkelijkste erbij want hij is de grootste van ons.
Nu kunnen we tenminste proberen te slapen.

Als we maar goed rusten want om 02.30 uur komt Rowdy met ons ontbijt naar onze berghut, dus dat betekend midden in de nacht opstaan.

Hoe het ook zij, wat er mogen ook komen gaat, hoe dan ook, dit punt hebben we met ons allen in ieder geval al gehaald. Tot heden zijn we weer een ervaring rijker, dat pakt niemand meer van je af.
Morgen de rest nog en dan is het helemaal toppie, letterlijk en figuurlijk