Beklimming Kota Kinabalu deel 2

De wekker loopt om 02.15 uur 's nachts af en we kleden ons aan want Rowdy komt ons ontbijt hier brengen om 02.30.uur.
Ja, dat is heel vroeg en het is heel donker buiten.

Wassen en dergelijke doen we nu niet, het maakt ook niet uit want het is pikkedonker, dus niemand ziet het.
Het ontbijt bestaat uit brood met jam, en thee met suiker. Ook heb je geen honger, je moet eten voor de energie die je nodig hebt voorr het laatste stuk van de beklimming.
Hugo en Guy komen naar de keuken van onze hut, we eten staand. We willen eigenlijk begoinnen aan het laatste gedeelte van de klim.

Om 03.00 uur beginnen we te lopen, het is nog 2,7 km naar de top van 4095 meter.
In het begin klimmen we in een kolonne want het pas is te smal om mensen te passeren maar al snel valt de kolonne uiteen.

Volgens Rowdy is het 700 meter klimmen met trappen, rotsen, stenen, wortels en dergelijke en dan beginnen de touwen.
Dus nog 700 meter klimmen zoals we gisteren hebben gedaan en dan begint het gesodemieter.

Je zit ver boven de bomengrens en de ondergrond is een massief rotsplateau die je moet beklimmen met behulp van een touw.
Het touw dient gedeeltelijk als leidraad maar voornamelijk als klimtouw.
Je moet jezelf aan het touw omhoog over de massieve rotsen hijsen en trekken en uiteraard ten alle tijde goed vasthouden aan het touw.
Als je nu uitschuift dan is de kans groot dat je naar beneden start en pas in het dal tot stilstand komt.

Het is goed dat het donker is en je met een hoofdlantaarn slechts een klein beetje ziet want als je dit stuk van de beklimming in het volle daglicht nzou doen dan denk ik dat niemand met zijn volle verstand hier aan zou beginnen. Maar waarschijnlijk zeggen de meeste mensen dat toch al van ons. Zo van: Welke ...... gaat op zijn vakantie zo'n beklimming doen?

Op het moment is het 7 graden en dus hebben we warme kleding aan en geloof het of niet, over het algemeen heb ik spijt van want ik ben weer drijfnat van het zweet.

Soms heb je een klein richeltje waar je je voet op kuint zetten maar meestal staan je voeten 45 graden tegen de rots aan.
Het is zwoegen, zweten en afzien maar we zetten het stug door.
Aangezien dit stuk van de beklimming nog steiler en zwaarder is dan hetgeen we al gehad hebben ben ik natuurlijk nog trager.

Rond 05.30 uur passeer ik een checkpoint en moet ik mijn pasje laten zien, dit is voor de registratie .
Ik klim verdertot bijna 3900 meter en zie dat de zon al opkomt.
Ik kan de top dus helaas niet bereiken voor de zon te zien opkomen en aangezien ik ook weer buiten adem ben ga ik op een rots zitten, zorg ervoor dat ik stevig zit en niet kan uitglijden.

Ik neem de tijd om even goed rond te kijken. Wat een uitzicht!
Ik kijk ver weg tot aan de horizon en onder in het dal zie kleine lichtpuntjes als speldeknopjes van de dorpen. Tussen de lager gelegen bergtoppen hangen witte wolkendekens. Erboven zit een rode gloed van de zonsopgang. Het is gewoon weg adembenemend mooi. Onbeschrijfelijk voor woorden, ditr moet je zelf gezien hebben.
Je voelt je heel nietig en ook de koning(in) van de wereld.

Volgens Rowdy, die ondertussen mij gepasserd heeft, is de hoogste top van de beg Fuji in Japan "slechts" 3800 meter en ik zit 100 meter hoger, ongelovelijk!
Het heeft een overweldige impact op mij en dat heeft te maken met de inspanning die ik gisteren en vandaag gedaan heb, Het feit dat ik hier nu sta en dit gehaald heb is de beloning en mijn persoonlijke overwinning.

De rest van ons groepje zijn op het uiterste topje van 4095,6 meter.
Aankomsttijden:
Denise 05.15 uur
Alwies 05.35 uur
Hugo 05.40 uur
Wouter 05.45 uur
Guy 06.05 uur

10 minuten later voegt Alwies bij mij en even zitten we samen van het uitzicht te genieten en delen onze ervaringen. Hij verteld dat boven bij de top een klein platform is met een bord de hoogte erop.
Het is helaas een gedrang bij het bord want iedereen wil op de foto met het bord . Er zijn een aantal Chinezen die geen rekening houden met andere mensen, zij blijven gewoon voor het bord staan, Guy heeft een foto moeten maken van het bord door de benen van de Chinezen heen.
Alwies heeft wel de mogelijkheid gehad om een mooie film te maken bovenop de top en uiteraard heb ik mooie foto's (niet van de 4095 meter maar wel van bijna 3900 meter).

Rustig aan klimmen we samen weer naar beneden en dat gaat uiteraard weer langs het touw en op sommige stukken is het abseilen naar benden, gewoon omdat het niet anders kan. Langzaam maar zeker dalen we af en als we de touwen achter ons hebben gelaten, hebben we ook het zwaarste stuk achter ons gelaten. Alwies gaat verder in zijn eigen tempo en we worden ook ingehaald door Denise.

Denise loopt zo vlot naar beneden dat ze op een klipgeit lijkt en dat is vanaf nu mijn bijnaam voor haar.

Het afdalen is zwaar en belastend voor je bovenbenen en je kuiten en Oma zou zeggen: Langzaam langzaam.

Bij Laban Rata aangekomen puffen we heerlijk uit en wachten op de rest. Denise staat bij de slaaphut te wachten op Wouter want zij moeten nog spullen ophalen van de kamer. Alwies en ik hebben al onze spullen in de rugzak meegenomen naar de top van de berg dus wij hoeven niet meer langs de slaaphut.

Langzaam stroomt het restaurant vol met de klimmers en het ontbijt wordt geserveerd in buffetvorm, het is ondertussen 08.30 uur.
Er is heerlijk havermoutenpap, pannekoeken, flensjes, bami, vlees en dergelijke en we smullen weer.

Rowdy komt informeren hoe laat we verder willen afdalen en Hugo geeft aan dat hij om 10.00 uur wil afdalen want hij wil eerst even goed rusten.

Om 09.30 uur besluit Guy langzaam aan de terugtocht te beginnen, net daarna vertrekken Wouter en Denise. Ik begin aan de afdaling om 09.45 uur en Alwies volgt mij 10 minuten later. Hugo vertrekt 10.15 uur en uiteraard weer gevolgd door Rowdy.


Alwies haalt mij al snel in natuurlijk en gaat op zijn eigen tempo verder naar beneden. Ik volg op mijn gemakkie want de afdaling is zwaarder voor de benen.
Bij het rustpunt van 4 km zie ik Hugo passeren. Ik volg op mijn eigen tempo met het advies van Oma in het aschterhoofd: lnagzaam, langzaam.
Het is weer zweten en puffen maar elke stap is een stap dichterbij het eindstation beneden.

Sommige passen die ik moet maken zijn meer dan 50 cm dus dat is niet makkelijk lopen en dat maaKt het afdalen zwaar.
Het is misschien raar maar ondanks de zwaarte van deze inspanning geniet ik nog steeds van de beklimming.

Ook krijg ik onderweg weer te maken met een tropische regenbui dus moet ik de regenjas en de poncho weer aantrekken maar ga gestaag verder met afdalen.

Bij de rustpunten spreek ik personen die net aan de beklimming begonnen zijn en ik vertel eerlijk dat het niet makkelijk is en een zware tocht maar dat het zeer de moeite waard is. Op de top vergeet je gewoon de moeilijke beklimmimg. Ik heb makkelijk zeggen natuurlijk want ik ben op de terugweg en de andere zijn pas op de heenweg.

Als ik bijna beneden ben weet ik weer dat het eerste stuk van de beklimming naar beneden ging zo'n 50 meter, dus dat staat me nog te wachten. De laaste 50 meter moet ik dus weer omhoog, naar de ingang en tevens het beginpunt van de trail. Dit stukje valt zwaar tegen, zo erg dat ik hijgend en puffend weer bij de ingang kom.
Hier moet ik mijn kaartje laten zien.
Ik hang bij het loket en wil mijn kaartje laten zien maar ze weten al wie ik ben want ik ben de laatste van onze groep. Alles wordt hier heel goed geregistreerd.

Alwies heeft een grote bekerplant gezien onderweg naar benden, die ik helaas gemist heb ondanks dat deze blijkbaar pal naast het pad staat. Gelukkig heeft hij met zijn tlefoon een foto ervan gemaakt.

Alwies en Guy zitten op mij te wachten, het is 14.05 uur en de rest van de groep zijn 10 minuten geleden door het busje terug gebracjt naar de ingang van het park waar Oma staat te wachten.

Rowdy belt naar de chauffeur van het busje om ons ook op te halen en ook naar de ingang van het park te brengen, Hier staat Oma al te zwaaien naar ons en verteld dat hij vanancht al van Rowdy had gehoord dat we allemaal de Summit Trail hebben gehaald en daarmee ook het certificaat.

Het is zo dat je het certificaat behaald hebt als je de checkpoint boven bent gepasseert en dan kun je nog verder doorlopen naar de ultimie top van 4095,6 meter. Eerst dacht ik dat ik geen certificaat zou halen omdat ik niet op de 4095,6 meter was maar dat is dus wel zo.
Al was ik de laatste van de groep iedereen is het laatste checkpoint gepassert en ik nog een heel eind, tot bijna 3900 meter.

Ook diverse van de groep is er om ons in te halen en Jorrti komt aan ons vragen hoe het was. Ik zeg tegebJorrit dat als hij het lef heeft om pns vanacht op de 3e etage te laten slapen, hij een groot probleem heeft want trappen kan ik niet meer zien. Jorrit moet hieron hartelijk lachen uiteraard, en hij baalt weer een beetje want wij hebben de beklimming gedaan en hij heeft daarvoor geen mogelijkheid gehad (teweig slaapplaatsen).

Oma is continu op de hoogte gehouden over ons tijdens de beklimming door Rowdy, hoe ver we waren en hoe het met ons ging en dergelijke. Oma heeft hierover Jorrit weer ingelicht en Jorrit de achtergebleven reisgenoten. Wel mooi en netjes.

Onze terugkeer heeft een kleine domper want het blijkt dat Margreet (vrouw van Hugo) nergens te bekennen is. Zij was aan het wanbdelen met een gedeelte van de groep en plots was ze in geen velden of wegen te bekennen, Wazig verhaal maar gelukkig zijn er mensen van de groep op de uitkijk naar haar.

Wij kunnen niets doen en we worden door Jorrit naar een restaurant gebracht voor een lunch. Deze is bij de beklimming nog inbegrepen, wqat bij ons niet bekend was maar we maken er wel heerlijk gebruik van.

Als we met onze lunch klaar zijn (gaat sneller dan andsers want we zijn een beetje bezorgd om Margreet) gaan we naar het busje.
Daar aangekomen blijkt dat Margreet weer terecht is, ze was van de pad geraakt en uitgegleden in een sloot waar ze niet makkelijk uit kon.
Ze heeft alleen schrammen en is zeiknat. Toen ze uiteindelijk uit de sloot was geklommen is ze terug gelopen naar de ingang van het park waar ze onderweg door Karel is ontdekt. Gelukkig is iedereen weer terecht.

We worden naar het hotel gebracht en worden daar bij aankomst door iedereen van de groep gefeliciteerd.
We gooien onze rugzakken neer, ploffen zelf neer in de lobby en dan is het tijd om een Tiger te catchen. Dat hebben we wel verdiend en proosten op ons behaalde resultaat. Ondertussen delen we onze ervaringen met de groep en krijgen we van Jorrit het certificaat, een mooi certificaat die we tuis inlijsten.

We willen een lekkere douche nemen en ons verkleden dus krijgen we van Jorrit de sleutel van onze kamer. En ja hoor, de kamer is op de 3e etage.
Mijn reactie is dus: Jorrit, wat had ik je gezegd hierover, wat als ik niet meer de trappen op kan? Zijn reactie is dat hij 2 bedden op zijn kamer heeft en ik dan bij hem mag slapen. Misschien hou ik hem eraan.
Joorit is in ieder geval zo lief om de reistasr naar boven te brengen. De trap omhoog lopen is totaal geen probleem.

We hangen opnze natte kleren uiit om te drogen, gooen de rugzakken leeg, nemen een heerlijke warme douche en smeren de benen in met tijgerbalsemolie.

We zijn weer fris en fruitig maar nog belanrijker dorstig dus gaan we naar de lobby om een Tiger te drinken voordat we gaan eten.

Guy, Denise en Wouter eten niet mee, zij gaan al naar bed. Wij en Hugo eten met de groep mee alsof er niets gebeurt is.
Na het eten nemen we nog een afzakkertje en dan sjokken we naar onze kamer en gaan naar bed.
Moe maar zeer voldaan vallen we in slaap.
Wat een beklimming, wat een ervaring, wat een belevenis. Dit had ik voor geen goud willen missen!