Silva - Cali Dag 10

Ontbijt is om 07.00 uur en het grootste gedeelte van de groep is al met het grootste gedeelte van de hoofdbagage aanwezig. Na het ontbijt kunnen we nog even naar de kamer om de dagrugzakken te halen, het vetrek is om 08.00 uur.

Het is ongeveer 1,5 uur rijden naar Silva om een markt te bezoeken. In deze omgeving wonen veel Guambiano indianen, zij worden beschouwd als de meest traditionele indianenvolkeren van Colombia met een eigen taal en speciale kleding.
De vrouwen dragen een blauw\paarse omslagdoek, witte kralen en een bolhoed. De mannen dragen een blauw\paarse omslagdoek als een rok \skilt en een bolhoed.
Ze leveren een zeer kleurrijk geheel op de markt.
Je moet wel even opletten met foto's maken van deze mensen, veel vinden het niet prettig om zomaar gefotografeerd te worden. Als zij aangeven dat ze niet willen dat er een foto gemaakt wordt en je doet het toch, dan bestaat de mogelijkheid dat je bekogeld wordt met alles wat in hun handen kunnen krijgen. Logisch toch, als je de wensen niet respecteert.

Ze staan met kramen met aardappelen, groenten, fruit maar ook met gereedschap en kleding. Ze komen van alle uithoeken uit de omgeving en bergen rondom Silva om hier hun waar te kopen en verkopen.

De koopwaar op de markt en de guambiano indianen leveren een zeer kleurrijk geheel op en zeker ook mooie foto's.
Je kijkt je ogen uit op de markt en de mensen, wij gaan even op een hoek staan van de markt om naar de mensen te kijken en te genieten van het geheel.
We worden door de meeste vriendelijk begroet en sommige kijken vreemd, hier komen niet veel toeristen. Je kunt uren hier doorbrengen en de mensen bekijken.

Op het dorpsplein bij de markt is het net zo levendig en kleurrijk en dus ook veel bekijks. We gaan even op een rand van een muurtje zitten waar de mensen voorbij komen en ook zitten. Op deze manier kun je makkelijk foto's maken.

Op een gegeven moment komt er midden op het dorpsplein een man een praatje maken of een verhaal te vertellen (waarover het gaat is ons niet duidelijk, we verstaan er niets van). Door zijn manier van doen en vertellen wordt hij al snel omringd door de bezoekers van de markt, dus ook van de indianen. We gaan erbij staan en kijken naar de omstanders, dit is namelijk een uitgelezen kans om leuke foto's te maken. De omstanders zijn ontspannen, letten alleen op de man. Het is blijkbaar een komisch verhaal want er wordt gelachen, genieten voor iedereen.

Bij een bakkertje gaan we een kopje koffie drinken en kopen meteen lekkere broodjes voor de lunch. Als we hier plaats nemen, zijn wij de enige blanken die hier zit en dit levert ook weer een leuke interactie met en foto's op van de bevolking. Even later komen ook andere van onze groep hier een broodje halen.

Na de koffie gaan we weer op een bankje op het plein zitten om de mensen te bekijken en te genieten van het kleurrijk geheel. De markt wordt ook gebruikt voor de mensen om contacten te onderhouden, dit is duidelijk te zien aan de activiteiten op en rondom het plein. Er wordt gepraat, gelachen en de auto's worden geladen met de koopwaar, een belevenis om hieraan te deelnemen.

Om 12.00 uur vertrekken we weer, het is nog ongeveer 1,5 uur rijden voor we in Cali aankomen en dan is het nog ongeveer 1 uur rijden om bij ons hotel aan te komen. Ons hotel is aan de andere kant van de stad en dus moeten we dwars door de stad rijden en dit even in verband met het drukke verkeer in de stad.

Tijdens de rit door de bergen luisteren we naar muziek, doen we een middagdutje en kijken we naar buiten. We zien mooie, diverse landschappen en uitzichten.

Voor we teveel indutten besluit Gert om even te stoppen. Dit gebeurt bij een klein familie fabriekje, een casavefabriekje.
De familie is bezig met de casave en we zijn van harte welkom om een kijke te nemen.
Tussen de volle zakken met casave zit een complete familie casave met de hand te schillen, dit is zo te zien een rotklus want ze dragen handschoenen om de handen te beschermen tegen de harde schillen van de casave.
We krijgen uitleg over het proces om van de casave casavemeel te maken. Als we 5 minuten geduld hebben dan kunnen we het proces ook in werking zien, de machines waren helemaal uit elkaar gehaald en schoongemaakt, Nu moeten deze weer in elkaar gezet worden. Een interessant proces.
Hierna bedanken we de familie voor de gastvrijheid en de 2 kleine meisjes, waarvan ik een leuke foto heb gemaakt, zwaaien ons hartelijk uit en roepen bye, bye. Dit gebaar voelt aan dat we vrienden hebben gemaakt.

Onze bus staat precies voor een kraam met mango's en Gert koopt een zak vol zodat we morgenvroeg bij het ontbijt verse mangosap hebben, altijd lekker.

Tijd om verder te rijden naar onze eindbestemming voor vandaag. De wens van diverse mensen in de bus is om nog een plaspauze in te lassen.
Hiervoor stoppen we bij een wegcontrole en een paar kramen langs de weg. In Colombia voert het leger de wegcontrole uit en is de stop dus ook bij een legerpost. we zeggen onze reden van de stop en zij verwijzen ons naar een kraampje. Degene die om de plasstop hebben gevraagd gaan naar de kraam om hun ding te doen.
Ondertussen maken we een praatje met de soldaten en op een gegeven moment staan er 5 soldaten gezellig met ons te kletsen en een sigaretje te roken. Als we weer verder rijden zwaaien de soldaten naar ons en steken de duim op, als teken van dat het goed gaat, alweer een leuke interactie met de colombianen.

Rond de klok van 16.00 uur zijn we op onze eindbestemming van vandaag, Hotel Posada San Antonio in de wijk San Antonio.
De wijk is een stukje zeer autenthiek gedeelte van de stad, veel koloniale gebouwen die bont gekleurd zijn, smalle straatjes en lokale restaurantjes en barretjes.
Net als in vele grote steden in de wereld heeft de toerist niets te zoeken in de buitenwijken en dat ook voor deze stad.
Het hotel is een ouderwetse finca met een gezellige binnenplaats, onze kamer komt uit op de binnenplaats en heeft dubbele deuren die elk uit 2 onderdelen bestaat. Je kunt het bovenste gedeelte openlaten voor frisse lucht zonder dat er een inkijk ontstaat. Het is weer een fijne, ruime kamer.

We zetten onze spullen op onze kamer en gaan eerst onze beurs aanvullen, we gaan pinnen bij het hotel Intercontinentaal. Met onze gevulde beurs kunnen we de fooienpot weer aanvullen.

We gaan de straatjes bekijken in Cali en nuttigen een koud pilsje in een jazzcafe en in een leuk, zeer lokaal eettentje. Het laatste is een leuk tentje om straks een hapje te eten maar eerst moeten we terug naar het hotel.

Om 18.30 uur is een salsa demonstratie en les geregeld op de binnenplaats van het hotel. Het is leuk en gezellig om mee te doen maar het uiteraard geen verplichting. Waarom we nu een salsa demonstratie en les krijgen, Cali is de hoofdstad van de salsa en dus is hier juist zo passend.
Het duurt maar 1 uur dus da valt mee, het lijkt mij in ieder geval wel leuk om mee te maken.
De binnenplaats is helemaal ontruimd en er zijn stoelen voor ons neergezet. Zo is er ruimte voor de demonstratie en kunnen we genieten van de show. Er is een stereo met grote boxen neergezet, het hotel, de dansers zijn er klaar voor en als wij op de stoel zitten, zijn wij er ook klaar voor.

De demonstratie is geweldig en de dansers geven een mooie show, de voeten gaan razendsnel over de vloer heen. Als we zo les krijgen dan bakken we er allemaal geen bal van. Dit is niet te leren in 1 of een paar uur.
Na de demonstratie zijn wij aan de beurt. Het grootste gedeelte staat netjes op een rij en luisteren goed naar de aanwijzingen van de dansers.
De 4 basispassen worden ons aangeleerd en het lukt iedereen aardig om deze te volgen, de 4 basisstappen worden elk 8 x herhaald en achter elkaar geplakt. Het is leuk om te doen.
Na een korte pauze, iedereen moet even rusten, gaan we verder met de les en worden we om de beurt uitgenodigd om te dansen met 1 van de dansers.
Een medewerker van het hotel doet ook mee met de salsa en hij heeft het veel meer gedaan. Hij is ook een goede salsadanser, dat merk je meteen als je met hem danst. Iedereen danst met iedereen op een gegeven moment of danst alleen de salsa. Een leuke en verhitte ervaring, je gaat er namelijk wel van zweten. Maar ja wat wil je, het is nu nog 28 graden.
We bedanken de salsa dansers met een luid applaus voor de show en de les.

Het is ondertussen al 19.30 uur geweest en het is ondertussen de hoogste tijd geworden om een hapje te eten. Eerst even ons een beetje opfrissen. Samen met Cees en Marianne gaan we naar het gezellige, lokale tentje waar we vanmiddag een pilsje gedronken hebben. Het is het restaurantje met de naam Ciros. Gert loopt achter ons aan, dus zullen we wel een goed tentje hebben uitgekozen.
Bij aankomst blijkt dat Matt en Andre het tentje ook hebben ontdekt want ze hebben al besteld en zitten met een glaasje wijn op het eten te wachten.
Dat we een goede keuze hebben gemaakt om naar dit tentje te gaan is wel te merken aan de klandizie want even later komt de rest van de groep (behalve Ed en Rolf) binnen om een hapje te eten. De begane grond van het eettentje is nu ook helemaal vol is, gelukkig is er boven nog plaats voor eventueel andere bezoekers.
De specialiteit van het huis zijn gerookte spareribs, die we met ons 4-en bestellen en waar we onze vingers bijna mee opeten, zo lekker dat ze zijn.

Met ons 4-en blijven we hier gezellig natafelen en nog een afzakkertje drinken.
Op een gegeven moment staat de barvrouw buiten te kijken en even later gaat de ijzeren deur en de houten deur met een flinke smak op slot. ER is wat commotie op de straat. De schrik straalt uit de ogen van de barvrouw maar wat er precies aan de hand is, is ons onduidelijk (wij verstaan geen spaans). De barman pleegt een telefoontje en buiten staan mensen rond te kijken en het lijkt erop dat ze iets of iemand in de gaten houden die hier niet gewenst is.
Na 5 minuten rekenen we af en lopen terug naar het hotel, onderweg zien we een politiewagen aankomen die naar het restaurant gaat en 1 blok verder lijkt het ook erop dat hier mensen op de hoek staan om iets of iemand in de gaten te houden.
We zullen het morgen wel van Gert horen wat er aan de hand was, het is ondertussen 23.30 uur en tijd om ons bedje op te zoeken.