Dag 8: Sesriem Namibie

Om 05.15 uur rammelt de wekker ons wakker en een half uur later zitten we met ons allen aan het ontbijt. Vandaag hebben we alleen de dag rugzak nodig, ook een keer fijn.

We gaan de rode woestijn ontdekken en het nationaal park Namib Naukluft Park, spannend.
Het is 40 kilometer rijden met de truck naar het Namib Naukluft Park, uiteraard zijn we niet de enige. Veel trucks zien we, niet gek ook. De meeste komen hier om de beroemde Dune 45 te beklimmen om de zon op te zien komen. Onderweg maken we een fotostop om de zon boven de rode woestijn op te zien komen. De foto is compleet als we een Springbok of Orynx erbij op de foto zetten.
Dit is een schitterend gezicht, de zon die de woestijn kleurt in allerlei rode, oranje, rosé tinten met hier en daar wat groen van de vegetatie en bruin van de ijzererts.
Het zand is roodachtig van kleur door de grote hoeveelheid ijzer in de grond.

In verband met de drukte doet Norman het voorstel om eerst naar Sossusvlei te gaan en later naar Dune 45. Dit heeft 2 voordelen: Later op de dag is het niet zo druk op Dune 45 en nu is het niet te heet om te wandelen in Sossusvlei. Je moet niet vergeten dat we in de rode woestijn zitten en de temperaturen kunnen met het gemak tegen de middag oplopen tot ver boven 45 graden Celsius. Zijn voorstel vinden we een strak plan en zo rijden we Dune 45 nog 20 kilometer voorbij.

De truck parkeert en wij stappen uit. We moeten overstappen in jeeps, want de truck kan niet verder door het losse woestijnzand. Met de jeep rijden nog zo’n 5 minuten door het klapzand naar het begin van de Sossusvlei (vlei is Afrikaans voor vallei). Het is een leuke tocht en het valt niet mee om hier te rijden. Andere mensen komen hier met schade en schande ook achter want we zien een auto helemaal vastgelopen in het zand, heeft zichzelf helemaal ingegraven. De eigenaren zijn maar verder gaan lopen. Leuk om te zien.

Aan de rand van de Sossusvlei stappen we uit de jeep en wandelen we 1 kilometer door het mulle zand van de vlei naar de deadvlei. De deadvlei is een opgedroogde witte kleivlakte, met bomen die zwart geblakerd zijn door de zon. De bomen zijn skeletten die niet versteend zijn omdat het te droog is, sommige zijn blijkbaar 900 jaar oud. Het is een hele mooie vlakte, heeft iets magisch. Levert mooie foto’s op met de rode duinen er omheen, de grijze vlakte en dan de zwarte boomskeletten. We spenderen hier 45 minuten om te genieten, foto’s te maken, rond te struinen, uit te rusten van de toch nog inspannende wandeling door het klapzand of nog een duin te beklimmen.

Dan lopen we terug naar de jeep, met de jeep weer een leuke rit door het zand terug naar de truck en met de truck naar Dune 45.
Norman had helemaal gelijk, we hebben de beroemde Dune 45 helemaal voor onszelf, is dat geweldig of niet? Wij vinden van wel!
De liefhebbers beklimmen de wereldberoemde Dune 45 of een gedeelte ervan en genieten van een schitterend en magnifiek uitzicht over het rode woestijnlandschap. Degene die niet de Dune 45 beklimmen relaxen op een stoeltje onder een boom aan de voet van de Dune of maken foto’s van de klimmers en de omgeving.

Als iedereen weer beneden is, het zand uit de schoenen heeft gehaald krijgen we nog extra informatie van Norman over dit fenomeen.
De zandduinen in de woestijn zijn gevormd door de wind vanaf Atlantische oceaan en de bergen. In de woestijn komen deze windstreken tot elkaar en blazen het zand omhoog.
Ze kunnen niet hoger worden dan 360 meter want erboven waait de wind te hard en want het zand weg. Je kunt ook aan de toppen van de zandduinen zien wat het oosten en het westen is. In de winter waait de wind vanuit de zee het land in en dan wijzen de toppen van de duinen naar het oosten. In de zomer is dat net andersom. Hierdoor is het dus ook mogelijk om het noorden en het zuiden te bepalen.
De springbokken die in de woestijn leven drinken in heel hun levensdagen geen water, zij halen het water uit het gras en bladeren dat ze eten. Zij zijn ook in staat om de bloedcirculatie zo aan te passen dat de hersenen koel blijven. De lichamelijke afkoeling krijgen ze door over de randen van de zandduinen te lopen, hier waait het namelijk. Springbokken uit andere delen van Namibië kunnen niet overleven in de woestijn want die zijn gewend om water te drinken, andersom is wel mogelijk.
Interessante informatie.

Ondertussen is het 12.30 uur geworden en dus tijd voor lunch. We ruimen de stoeltjes op (voordeel van een overlandtruck want deze liggen onderin) en rijden naar de ingang van het Namib Naukluft nationaal park. Hier is een kampeerplaats, een winkel en restaurant.
In de boom waar Martin de truck onder parkeert zitten een levensgroot wevernesten. Deze worden gemaakt door een klein vogeltje met een naam “Wevertje”, meerdere vogeltjes bouwen nesten bij elkaar en tegen elkaar zodat er uiteindelijk een levensgroot nest ontstaat. Heel vernuftig gedaan.
Het is maar goed dat we binnen de lunch en koud biertje nuttigen want is letterlijk en figuurlijk bloed en bloedheet buiten.

Na de lunch rijden we naar de Sesriemvlei om de Seriem canyon te bekijken. Deze cayon is al miljoenen jaren oud, 30 meter diep en 1 kilometer lang. We dalen de cayon af en wandelen over de bodem van de cayon. Het is een prachtig gezicht om zandstenen wanden van de cayon te zien. Deze zitten vol met grote gaten en doorkijkjes. Dit komt door de erosie, de zandstenen laten los. Het eind van de cayon wordt gekenmerkt door enorme rotsblokken en daarachter schijnt een waterpoel te zijn. Om de waterpoel te bekijken moet je een een hachelijke klimpartij uitvoeren, dat vinden we niet de moeite waard.
We wandelen door de cayon terug en helpen elkaar met klimmen en klauteren.

Hierna is tijd om terug te gaan naar ons hotel in het midden van de woestijn, maar niet voordat we een stop gemaakt hebben bij een besienstatie (benzinestation). De truck lust benzine en wij lusten een ijsje.
Om 17.00 uur zijn we terug bij ons hotel en aangezien we om 18.45 uur moeten verzamelen voor een praatje van Norman, hebben we tijd om te relaxen.
Lekker op het terrasje zitten met een koud biertje, contact leggen met het thuisfront. Sommige van de groep relaxen in het zwembad. Voor we moeten verzamelen nemen we een lekkere verkwikkende douche zodat we helemaal klaar zijn voor de avond.

Het praatje van Norman houdt hij buiten, op het terras en onder genot van een drankje. Hij vertelt wat we morgen en overmorgen kunnen verwachten en wat de excursiemogelijkheden zijn. Iedereen geeft zijn excursie voorkeur door zodat hij deze voor de aankomende dagen kan regelen. Hij is mooi op tijd klaar, 19.30 uur want het is tijd om te eten.
Uiteraard is dit weer een buffet met lokale gerechten en veel keuze.
Na het eten blijven we natuurlijk heerlijk natafelen, de ervaringen en indrukken van vandaag met elkaar gedeeld.
Tegen 22.00 uur betalen we alvast de rekening van het hotel, lekker makkelijk want dit kan ook hier met de gewone pinpas. Hierna gaan we naar de kamer om de reisbagage zo veel mogelijk in te pakken.
Hierna nog even de wekker zetten en dan gaan we ons te rusten leggen