Dag 21: Victoria Falls Zimbabwe

Om 08.00 uur gaan we naar het ontbijt, lekker een keer op ons gemakkie. Goh, het lijkt wel vakantie. We gaan vandaag wandelen in het nationaal park van Victoria Falls om op deze manier de watervallen van dichtbij te bekijken.

Norman heeft het zo geregeld met Martin dat zij ons met de truck naar de ingang van het park brengen. Dat heeft Norman weer mooi geregeld, heel erg fijn.

Om 10.00 uur rijdt de truck voor en worden we weg gebracht. Voor de wandeling heeft iedereen regenponcho’s bij. Dit is echt nodig want de wandeling gaat langs de rand van de watervallen.
Het water dondert hier zeker 110 meter naar beneden en dat geeft veel mist, nevel enzo. De watervallen worden ook “de rook die dondert” genoemd. Volgens Norman worden we allemaal sobnat. Dit is het Zuid-Afrikaanse woord voor zeiknat. Ach, we gaan het vanzelf meemaken.

Bij de ingang van het park legt Norman de wandelroute uit en geeft het advies om gewoon te genieten van dit alles. Hij gaat niet mee, hij wil namelijk gewoon weg niet sobnat worden,
Bij een gewoon tempo is de wandeling binnen 3 kwartier te doen, wij willen het ook beleven en dus zullen er wel langer overdoen.
De poncho’s gaan aan want het nevelt hier al en we worden al nat.

In deze tijd van het jaar loopt het meeste water door de vallen en dus dondert de rook volop.
Als eerst wandelen we naar het standbeeld van David Livingstone , de man die de watervallen heeft ontdekt.
Bij het zien van de watervallen, de stroming van het water en de diepte dat het water naar beneden klettert, hoor je alleen maar ooohhhhh en aaaaahhhh. Wat is dit een geweldig gezicht.
We proberen foto’s te maken, het is wel opletten met de nevel. Camera’s kunnen niet zo goed tegen vochtigheid of je moet een waterproof camera hebben.

Hierna wandelen langs de rand van de watervallen via de 12 uitzichtpunten. Al snel komen we erachter dat Normaan echt niet overdreven heeft. Wat je ook aan heeft, regenponcho, regenzak of een compleet regenpak, het maakt allemaal niets uit. Je wordt natter dan sobnat, bij elke stap voel je jezelf nat worden. Een zeer zware tropische regenbui, die ook heel heftig is, is er niets bij.
Hoe dan ook, het drukt onze pret absoluut niet. Wat wel jammer is, is dat je door de enorme hoeveelheid mist, rook en nattigheid niet zo erg veel kunt zien van de watervallen.
Na de 12 uitzichtpunten kun je ook nog verder doorlopen naar een punt waar je de brug over de rivier tussen Zambia en Zimbabwe kunt zien liggen. Dat is heel erg fijn maar dat gaat het niet worden, wij en Peter besluiten naar de uitgang van het park te lopen. Daar is een restaurantje waar we met een kopje koffie wachten op de rest.

Kunnen we mooi uitdruipen. Ik heb in mijn rugzak die nog van binnen droog is, een t-shirt en een sarong. Oja, ook nog een handdoekje. Op de toilet trek ik mijn sobnatte kleren uit, wring ze uit. De sarong aan en t-shirt aan, dat voelt toch iets beter.
De tafel naast ons wordt gebombardeerd tot droogrek, alle sobnatte zooi hangen we hier even te drogen. Mijn handdoekje komt ook bij de anderen goed van pas als ze terug zijn om zich een beetje te drogen.
Als we allemaal een kopje koffie op hebben, vinden we het tijd om iets droogs aan te gaan trekken. We zijn zo’n 2 tot 2,5 uur in het park geweest en weer een ervaring rijker.
Met 2 taxi’s gaan we terug naar het hotel, meteen naar de kamer om de natte kleren uit te trekken en op te hangen voor te drogen.
We spreken om 13.00 uur – 13.15 uur af in de lobby. 10 personen wandelen we naar “Shearwater” om te gaan lunchen. Lekker buiten zitten want het is heerlijk weer.

Na de lunch gaat iedereen zijn eigen weg. Sommige gaan nog even naar de markt voor extra souvenirs, anderen gaan naar het zwembad om daar even te relaxen en wij lopen met 2-en naar de schoenenwinkel de Bata. Ja, die hebben ze hier ook.
Mijn Birckenstocks waren al aan het verslijten en zijn nu na de wandeling langs de vallen letterlijk en figuurlijk uit elkaar gevallen. Dus moet ik even shoppen voor outdoor sandalen met een goed profiel, ze zijn hier een stuk goedkoper dan thuis dus een geslaagde koop.
Hierna gaan we terug naar het hotel om lekker te douchen en ons klaar te maken voor de allerlaatste excursie en de allerlaatste avond van deze vakantie.

Om 16.00 uur gaan we met de truck en 14 personen inclusief Norman en Martin naar een resort. Vanaf hier gaan we een sunset cruise maken over de Zambezi rivier maken. Dit wordt ook de boose cruise genoemd want alle alcoholische drankjes zijn inclusief.
Als we de boot op gaan worden we toegezongen door lokale zangers, wat al heel gezellig aandoet. Bij vertrek zwaaien ze ons ook uit.
We krijgen een korte toespraak van de kapitein en dan varen we weg. Aangezien we op de Zambezi rivier zijn, heeft Norman een speciaal drankje voor ons laten maken, De Zambezi special. Gezamenlijk toosten we op de afgelopen 3 weken vol met hoge punten. Het is een errrug lekker drankje, dat fietst er wel in.
Tijdens de cruise zien we niet veel van de zonsondergang aangezien het bewolkt is maar we spotten wel wild. Nijlpaarden, veel watervogels en een olifant in het riet. De olifant laat even weten dat hij niet blij is met ons. Hij spreid zijn oren, een teken van agressie.

Nadat Norman en ik samen een sigaretje hebben gerookt, drinken we samen een cocktail met de naam: ……..Paradise, volgens mij was het iets van Brandy en Cola. Helemaal zeker ben ik niet meer (hihihi) maar dit Paradise bevalt me goed. Volgens Norman wordt deze cocktail veel gedronken bij de Braai.
Op de boot maken we ook een groepsfoto met het drankje in ons hand, een leuke, gezellige, spontane foto.

Na de cruise gaan we naar de bar van Zambezi Hotel om te wachten op de overig 4 groepsleden en Martin. Als de groep compleet is gaan we aan tafel voor het aller allerlaatste avondmaal met ons allen. Helaas maar waar.
Het is een BBQ oftewel Braai met krokodillenvlees en everzwijnenvlees. Het wordt een hele gezellige avond met heerlijk eten.

Norman maakt nog een afscheid speech waarin hij ons hartelijk bedankt voor onze deelname aan de reis, onze flexibiliteit met de verloren rugzak van Piet en Mia.
Saidja geeft een speech namens de groep voor verassingen van Norman, dat Martin ons veilig vervoert heeft. Zij geeft tegelijk de fooi voor Norman en Martin namens de groep.
Dankzij de deelname van Norman en Martin hebben wij een reis gehad die wij nooit meer vergeten en weer vrienden erbij hebben. Het was een reis met alleen maar hoogtepunten. Norman en Martin waren gewoonweg geweldig, baaie geweldig.
Piet neemt ook even het woord, bedankt Norman, Martin en de groep voor de flexibiliteit en de steun nadat zijn rugzak was gestolen.

Hierna gaan we met ons allen in de truck terug naar ons hotel om een drankje te doen bij de poolbar. Ja, we zijn nog niet klaar om aan de terugreis te denken, laat staan om naar huis te gaan.
Daardoor besluiten we om op deze laatste avond te gaan stappen. Met 12 personen van de groep, Norman en Martin gaan we naar een lokale bar. Martin zet ons af met de truck bij de bar en sluit even later bij ons aan.
De bar bestaat uit een soort binnenplein met een klein podium waarop een dj staat, aan de zijkant zijn kleinere gebouwtjes met barretjes. Uit de kleine barretjes komt ook muziek dus je hoort diverse geluiden door elkaar Dat is even wennen.
We gaan een kleine bar binnen en vallen uiteraard meteen op. Ja, wat wil je als er ineens 12 blanke mensen binnenkomen. De sfeer is heel erg gemoedelijk en reuze gezellig. Iedereen vindt het leuk dat wij er zijn en willen een praatje met ons maken. We leggen met ons allen geld uit voor de drankjes, lekker makkelijk. Na 2 drankjes gaat een groep van 6 met de taxi terug naar het hotel.
De overige 6 blijven nog even, moet nie mag wel. We gaan onder het afdak zitten met een drankje, hier is het een beetje rustiger qua muziek. We kletsen met elkaar en met lokale waarvan enkele al heel lang in de kroeg zitten. Uiteraard wordt de reis uitgebreid besproken, alle hoogtepunten passeren de revue.
Het valt ons ook op dat Norman een beetje stiller wordt, het blijkt dat de dag van morgen hem zwaar valt. Hij zegt dat afscheid nemen niet zijn sterkste punt is, iets wat hem siert.
Ja, het afscheid gaat ons ook zwaar vallen na zo’n geweldige reis, reisgenoten, begeleider en chauffeur. Nu even nog niet aandenken. Nu is het nog vakantie en genieten we van het feit dat we in een lokale bar zitten met een drankje te kletsen met elkaar en de lokalen.
Na nog een paar drankjes proppen we met ons 7-en in een taxi die ons naar ons hotel brengt. Om 01.00 uur zijn we in het hotel, wensen we iedereen een goede nacht en gaan naar ons bedje.