Medellin en omgeving dag 15

Om 06.00 uur zijn we wakker en vanaf 07.00 uur kun je ontbijten.
We zijn er ook om 07.00 uur en we drinken eerst een kop koffie om goed wakker te worden. Ja, het valt niet mee na onze stapavond gisteren.
In dit hotel mag je zelf niets pakken voor het ontbijt, alles wordt voor je gedaan, koffie ingeschonken, het eten opgeschept. Er zijn maar 2 mensen voor de bediening dus het kan zijn dat je even moet wachten op je beurt.

Om 08.30 uur staat Hernando weer klaar met de bus en worden we vergezeld door Claudia, gezellig.
Vandaag staat Santa fe de Antioquia op het programma, het is de voormalige hoofdstad van de regio en ligt op 1 uur rijden van Medellin.

In de bus spreken we met ons allen de gezellige avond bij Salon Malaga nog even door, wat was dat gezellig.
Gert heeft de totale rekening bij en vraagt aan Cees wat het aantal drankjes zijn van gisteravond per persoon zodat hij kan vergelijken. Het blijkt dat Cees 2 minder in aantal heeft dan Gert. Van wie zijn deze 2 drankjes (bier) ? Van ons natuurlijk, Alwies wist niet meer 15 of 17 stuks dus deze 2 zijn voor onze rekening.
Nou. Gert had het ook erger meegemaakt, een veel groter aantal dan 2 stuks.
De rekening wordt opgemaakt door Gert en betaald aan hem zodat hij niet hoeft te pinnen.

Tijdens de rit kom je door de langste tunnel van Colombia van 4,6 km, blijkbaar. Ik zeg blijkbaar want ik het niet echt meegekregen dat we door een tunnel zijn gereden. Ik neem aan dat ik met mijn luikjes dicht zat, ja je hebt innerlijke rust of niet dan?

Iedereen draagt een lange broek want het miezerde vanmorgen in Medellin, maar naar mate we Santa Fe Antiquia naderen wordt het droger en warmer. Ongelooflijk wat een verschil.

In Santa Fe hangt ook weer de typische relaxte Colombaanse sfeer, het heeft een gezellig plein met mooie authentieke gebouwen.
Vele inwoners van Medellin komen naar Santa Fe in het weekeinde om de hectiek van de stad te ontlopen.
Er is hier ook een houten hangbrug over de rivier de Cauca.

Op het dorpsplein stappen we uit de bus, we stappen over in tuk-tuks. Maximaal 3 personen per tuk-tuk. We rijden ongeveer 20 minuten naar de brug en stoppen om van afstand een foto te maken. Met de tuk-tuk rijden we over de houten brug en aan de overkant worden we afgezet. Deze brug wordt nog steeds gebruikt maar het is elke keer of van de ene kant of van de andere kant. De breedte van de brug is net iets meer dan 1 auto.
De tuk-tuks rijden terug naar de overkant om op ons te wachten en wij wandelen de brug over. Eerst wel foto's maken natuurlijk.
Aan beide kanten van de brug is ook een voetgangersgedeelte maar dat wordt niet meer gebruikt, het hout is helemaal verrot.
Eigenlijk jammer dat deze brug niet gerenoveerd wordt, volgens ons is het houtwerk vervangen, het ijzerwerk eronder lijkt ons nog in orde.
Als we weer aan de overkant zijn, stappen we in de tuk-tuks en zij brengen ons weer naar het dorpsplein.

Koffietijd, dus gaan we met 6-en een bakje koffie drinken op een terras op het dorpsplein. Op het plein staan diverse stalletjes en na de koffie wordt het tijd om het plein beter te verkennen. Lekker de kraampjes afstruinen.

Bij een kraampje kopen we een empanada's die we lekker oppeuzelen op een bankje midden op het plein. Ondertussen genieten we van de mensen die relaxen op het plein. Je kunt goed zien dat het zondag is want de mensen zijn op zijn "zondags" gekleed en hebben de "zondagse" hoed op.
We drinken nog een koud pilsje op een terras om zo de mensen op ons gemakkie af te kijken.

De bus met Herando, Gert en Claudia staat om 12.30 uur te wachten om ons terug te rijden naar Medellin.
We worden door Hernando in Medellin bij de Metro-Cable afgezet. Hem zien we morgenvroeg weer.

Medellin heeft een zeer uitgebreid metro netwerk en heeft als enigste ter wereld de metro-cable als onderdeel van de metro. Metro-cable is een kabelbaan die gebruikt wordt als openbaar vervoer en gaat over een gedeelte van de stad en over 2 bergkammen en door dalen.
Vanaf het punt waar we instappen bekijken we eerst het uitzicht over de stad, vanaf hier kun je zien hoe groot Medellin is.

Op de kaart van Gert stappen we in de de openbare kabelbaan en stappen pas uit op het station waar de kabel terug gaat.
Dit stuk van de metro-cable gaat over sloppenwijken en vanuit de metro-cable kun je bij de mensen in huis kijken. Het ergste gedeelte van de sloppenwijken staat op palen en het is allemaal tegen de berghelling opgebouwd. Je kunt heel goed zien dat de mensen die hier wonen echt minder bedeeld zijn.

Medellin heet het plan om alle bestaande sloppenwijken af te breken en de bewoners de mogelijkheid te bieden om gratis of een kleine vergoeding (gelang het inkomen) een andere woning te betrekken. Het is een mooi plan maar de uitvoering ervan wordt door de bewoners van de sloppenwijken enigszins tegen gehouden, zij willen namelijk blijven wonen waar ze nu wonen.

Als we over de sloppenwijken heen gaan met de metro-cable kunnen we zien dat Medeliin nog een hele grote klus te gaan heeft. De sloppenwijk bestaat uit een heel groot gebied.

Ons eindstation is een plein met 2 dezelfde beelden, nou ja dezelfde. Tijdens een festival was een bom geplaatst met bouten onder het originele beeld (vogel van Botero) waarbij veel jongeren om het leven zijn gekomen.
Het beeld is hierdoor zeer zwaar beschadigd geraakt.
Ter nagedachtenis van deze vreselijke gebeurtenis en de overleden jongeren is besloten om het zwaar gehavend beeld te laten zoals het is en een nieuw beeld erbij te plaatsen. Dit geeft best wel een impact.

We wandelen met ons allen, onder begeleiding van Gert en Claudia door de straten van Medellin terug naar het hotel. Hier hebben we even tijd om te relaxen.

Om 15.30 uur ontmoeten we Eddiebij het hotel. Deze Nederlander woont al 7,5 jaar in Colombia en is zeer actief bezig met de Stichting Straatkinderen van Medellin. Hij neemt ons mee naar een tehuis voor jongeren om daar meer over zijn project te vertellen.
Het jongens tehuis staat in het centrum van de stad, naast een kerk. Wij nemen plaats op de binnenplaats waar kinderen bezig zijn met voetballen, tekenen enz.
De kinderen worden hier intern opgevangen en het zijn jongens tussen de 10 en 15 jaar. Ze hebben allemaal een straatverleden met drugs, geweld of wat dan ook. Het doel van de stichting is om deze kinderen onderwijs te geven met kans op een baan, ze van de straat af te houden (letterlijk en figuurlijk) en uiteindelijk te verenigen met de ouders of familie.
Ze krijgen in de ochtend les en en in de middag zijn ze vrij. 1 voorwaarde, ze moeten in het tehuis blijven.
Er wordt hier gestimuleerd dat ze voetballen, muziek maken of op een andere manier creatief te zijn. Ze mogen alleen deelnemen aan het voetballen (ondertussen ook in een competitie) als ze braaf naar school gaan. Een succesvolle regeling!
Het verhaal wat Eddie verteld en de actie op de achtergrond (voetballende kinderen) maakt het geheel interessant en ook de kinderen luisteren met veel belangstelling. Of het zo zijn dat ze gewoon nieuwsgierig zijn naar de "gringo's" en wat we hier komen doen, hihi.
Zoals Eddie zijn verhaal brengt over de ze kinderen, dan kun je horen dat hij heel zijn ziel en zaligheid hierin stopt.
We zijn allemaal geraakt, en we geven een donatie. Nu weten we tenminste wel dat het bij de juiste mensen aankomt.
De heren van onze reisgroep besluiten om de kinderen uit te dagen tot een potje voetbal, dat laten de zich geen 2 x zeggen.De kinderen hebben er echt plezier in.
Helaas mag je niet fotograferen of filmen dit in verband met beveiliging ten opzichte van de kinderen. Gelukkig mag je wel het voetbalspel filmen en daar maken we dus wel even gebruik van. Het levert het in ieder geval leuke plaatjes op en we zullen deze mailen naar Gert zodat hij deze kan doorgeven aan Eddie.
Als we vertrekken en afscheid nemen van de kinderen, komt de beheerder van dit tehuis ook even naar buiten. Hij wil ons fruit aanbieden als dank dat we interesse hebben getoond. Een lekkere, frisse versnapering. Lief he?
Buiten nemen we ook afscheid van Eddie en bedanken hem voor de uitleg, en dan wandelen terug naar het hotel, napratend over het tehuis en het goede werk dat wordt gedaan.

De rest van de dag (avond) zijn we vrij om te doen waar we zin in hebben en te gaan waarheen we willen. Aangezien in de omgeving van het hotel op zondagavond niet veel te doen is, vooral niet voor toeristen, geeft Gert een aanbeveling.
Plaza de Ileras, dit is een gezellig uitgangsgebied met vele gezellige terrasjes en restaurantjes.

We gaan met Cees en Marianne om 18.00 uur met de taxi naar het plein want we willen daar ook even rondkijken.
Het is ongeveer 20 minuten rijden met de taxi. Het is een mooi plein in een complete andere omgeving dan het centrum van de stad. Dit is meer een vooraanstaande buurt. Overal zijn restaurants en er hangt een gezellige relaxte sfeer.

We eten in een restaurant waar veel mensen zitten, ze zitten voornamelijk naar een lokale, belangrijke voetbalwedstrijd te kijken. Zo belangrijk dat zelf de kok uit de keuken komt om te kijken.Het valt ook niet om de wedstrijd te missen want overal hangen tv's, je kunt het niet missen.
We bestellen spareribs, ze zijn overheerlijk maarrrrrrrr Het lijkt wel een halve koe dat op je bord ligt. We zijn al blij dat we het vlees opkunnen, laat staan de rijst, salade en de rest wat op het bord ligt.
Gert en Claudia zijn ook op het plein en komen voorbij om een praatje te maken, de andere van de groep hebben we niet gezien,

Na het eten wandelen we het plein rond, lekker op ons gemakkie en bekijken de omliggende straten. We drinken nog een afzakkertje in een barretje en dan vinden we het tijd om een taxi terug naar het hotel te nemen.

Dat wordt een snel ritje want het is heel rustig op straat en de taxichaffeur maakt hier gebruik van. Rood of niet, verkeer uit de zijstraten of niet, onze chauffeur knalt over de weg.
Op een gegeven moment steken 2 mensen de straat over en zij moeten echt hardlopen want anders zitten ze helemaal vastgeplakt aan de grill van de auto. Tot zelfs de chauffeur moet hierom lachen want het gaat natuurlijk goed.
Al met al worden we veilig en wel bij de ingang van het hotel netjes afgezet.
We gaan naar ons bedje en we hopen dat het lawaai niet al te erg is vannacht zodat we kunnen slapen.