Naar Cartagene dag 19

Om 06.15 uur zijn we wakker en als ik mijn tentje uit kruip, zie ik dat onze buurmannen ook al wakker zijn. Dit is trouwens wel heerlijk wakker worden, luisteren naar de golven!
Het is voor de laatste keer want vandaag gaan we deze heerlijke plek verlaten.

Om 07.00 uur zitten we bij het ontbijt, de rugzakken staan als bij de receptie, we zijn er helemaal klaar voor.
Het ontbijt is ook klaar, de kok heeft aan zijn woord gehouden.We kunnen meteen eten.

Sommige van de groep lopen om 07.30 uur weg want moeten nog 1,5 uur wandelen. Iedereen begint op tijd met lopen zodat ze onderweg ook nog kunnen genieten van de natuur. Ze hoeven dan niet te haasten.

Ik ga weer met Gert en de overige bagage met het paard. Gert moet nog wel bellen waar ze blijven want om 07.30 uur is er geen paard te bekennen, het was afgesproken 07.30 uur hier zodat we om 07.45 uur kunnen vertrekken. Gert loopt met zijn telefoon op en neer, er is hier weinig bereik. Als het iemands te pakken heeft blijkt dat ze nog niet vertrokken zijn.
Hier aan de kust hebben ze een totaal andere mentaliteit, rustig aan, manana manana. Vooral niet mauwen want dan doen ze nog rustiger aan.

Tegen 08.00 uur komt er iemand aan met 2 paardjes, de 3e is onderweg volgens hem, dat moeten we nog even zien. De bagage wordt in zakken gedaan en op een paard geladen. Gelukkig is het 3e paardje ondertussen ook aangekomen zodat we om 08.15 uur kunnen vertrekken. Het is voor ons 30 minuten rijden dus Ze zijn op tijd bij de parkeerplaats.

Achter ons komt nog en groep te paard, die de slaapplek verlaten, en onderweg kletsen we vrolijk op los.
We zien een paar hutten in het bos te staan en dit is een Tayrona dorpje en even later zien we 4 Tayrona indianen uit het bos komen en het pad oplopen.
We begroeten ze vriendelijk maar krijgen weinig respons. Volgens Gert zijn schuw, heel erg op zichzelf, spreken geen of nauwelijks Spaans maar hanteren de eigen taal. Hij heeft ook de indruk dat ze gepest worden, misschien en groot woord maar in ieder geval flink voor gek worden gehouden. Dat is zeer spijtig, anders was het leuk geweest om meer contact te hebben met deze mensen.

Het is een fijne rit terug, zo op de vroege morgen door de natuur. Ik zit weer op de muiil maar hij is wakker en fit. Draven vindt hij nu blijkbaar wel fijn want ik hoef niet zo hard aan te sporen. Of het zo zijn, dat hij mij van gisteren nog kent en denkt, ai daar heb je haar ook weer. haha.

Om 08.45 uur zijn we bij de parkeerplaats en het grootste gedeelte van de groep is er al en even later komt de rest van de groep eraan zodat we weer compleet zijn. De hele groep zit op een rand en Reina maakt van deze situatie gebruik om een groepsfoto van ons te maken, zij zal deze ook aan iedereen mailen.

Gert krijgt een telefoontje van de chauffeur, hij is ietsjes later in verband met oponthoud. Hij is vanmorgen om 07.00 uur weggereden uit Santa Marta maar kon bijna de stad niet uitkomen. Overal in de stad zijn vandaag manifestaties aan de gang want er was blijkbaar geen water in de stad. Daar zijn de inwoners niet blij mee en dus protesteren zij. Ze hebben groot gelijk natuurlijk, alleen is dit minder voor ons want dat geeft vertraging voor ons.
In plaats dat we om 09.00 uur vertrekken, vertrekken we nu om 09.20 uur, dus dat valt nog mee.

We moeten ook door Santa Marta maar de chauffeur gaat met een omweg om Santa Marta heen zodat we zo min mogelijk last hebben van de manifestaties.
We volgen de kustlijn naar het zuiden, een mooie rit langs de zee. Op sommige plaatsen komt de branding van de zee tot ongeveer 1 meter van de weg af. Wat moet dat worden als er een keer meer vloed is dan anders, dan stroomt de weg over.

Een korte pauze maken we bij een wegrestaurant om een plasje te plegen. Als we de bus uitkomen, slaat de warmte ons in het gezicht. Het is hier een droge warmte, heet en weinig wind, de zon brandt heel goed. Het is ook een hele felle zon zodat iedereen de zonnebril opzet. Weer een totaal andere temperatuur als in Tayrone park, daar stond een bries aan het strand en voelde het niet zo heet aan.
Ondanks dat de airco niet de bus bijna niet aan heeft gestaan, is het verschil heel erg groot.

Na de plaspauze rijden we nog 30 minuten verder. Het wordt tijd om te lunchen. Dit gaan we doen in een of ander klein dorpje aan zee langs de kustweg. Hoe dit dorpje heet weet Gert niet, we hebben geen naambordje zien staan. De chauffeur vraagt er ook na (het is de 1e keer dat hij met Gert reist en vindt dit en goede tip voor de toekomst). Hij zal goed moeten onthouden waar we afslaan.
Ons maakt het niet uit, hoe deze plek heet. We weten 1 ding, het is een geweldige plek om te lunchen. Het restaurantje is op het strand, tafels en stoelen staan in het zand, heerlijk uitzicht op zee.
Er hangen hier ook hangmatten bij de tafels waar Gert meteen inploft, zo meneer ligt. Hij heeft gelijk!
Het duurt langer dan wat we gewend zijn met de lunch want er zitten aan de kust en hier werken ze op een laag tempo. Aansporen tot sneller werken heeft geen nut, het tempo gaat dan nog meer naar beneden.
De bestelling wordt opgenomen en hier doen ze het niet met tafelnummer maar op naam. Iedereen geeft eerst zijn naam op en daar wordt de bestelling bij geschreven. Zo weten zij precies wie, wat heeft gehad. Het lijkt ons een waterdichte methode.
We zitten aan zee en dus bestellen we een visje, meest logische bestelling, toch.

De lunch wordt voor ons klaar gemaakt en tijdens het wachten relaxen we, onder het genot van een heerlijk koel drankje. Sommige hangen in de hangmat, lopen een stuk over het strand, gaan pootjebaden in de zee, zitten aan tafel. Kortom lekker relaxen. en je hoort ons niet mopperen.
Dan komt de lunch en Gert heeft weer niets teveel gezegd, hier is het inderdaad heel goed eten!

Na de lunch moeten we afrekenen, dit is in een ijzerwinkeltje. Ja, de kassa van het restaurant is in een ijzerwinkeltje, het moet niet gekker worden.
Voordat we verder rijden moet onze chauffeur eerst nog op een foto, hij is hier nog nooit geweest en wil dit ook ook de gevoelige plaat hebben. Hij bedankt ook Gert voor deze tip.

We stappen weer in onze bus en vervolgen onze reis naar Cartagena.
Ongeveer 20 kilometer voor Cartagena maken we nog een stop, de moddervulkaan bij Totumo.
Het is een optionele excursie vanuit Cartagena maar we komen er nu langs. Gert stelt dus voor om nu bij de moddervulkaan te stoppen en meteen deze excursie te doen, 2 vliegen in 1 klap vangen. De hele bus is het hier mee eens en dus maken we een stop.

De moddervulkaan is 20 meter hoog en het is mogelijk om een modderbad te nemen, schijnt goed voor de huid te zijn. 5 personen van de groep besluiten om een modderbad te nemen, met een moddermassage en een afspoelbeurt. 2 personen van de groep en Gert gaan mee naar boven om het tafereel te bekijken en foto's te maken en de rest blijft beneden met de camera's in de aanslag natuurlijk.

De moddergroep gaan zich omkleden en gaan de trap omhoog naar de kraterrand. Het is druk boven want voor onze 5, is er nog een flinke groep de trap omhoog gegaan. Boven aan de vulkaan moeten ze nog een trap naar beneden om in de modder te kunnen komen. Dit gaat niet zo gemakkelijk want de trap zit vol met modder en het is glad. Het is ook behoorlijk druk in het modderbad, ze liggen als haringen in een ton. Ze worden door lokalen helemaal gemasseerd met modder en Reina krijgt ook nog een mooi modderkuifje. Ze genieten van het modderbad. Dan komen ze 1 voor 1 de trap af, helemaal bedekt met modder. Ze lopen voorzichtig, dit moet ook want zijzelf zijn spekglad en dat geldt ook voor de trap naar beneden. Wat een komisch gezicht om onze "zwarte modderfiguren" van de groep naar beneden te zien komen. Er worden veel foto's gemaakt en uiteraard gelachen om deze figuren, ze zien er niet uit.

Matt is wel de geinigste, hij had voor het modderbad een oude onderbroek aangetrokken maar na het modderbad is de rek en het model uit de broek. Hij moet de broek goed omhoog houden anders hangt deze op zijn enkels.
Ook nog een foto maken van de achterzijde want hij heeft zoveel modder in zijn broek hangen, dat het lijkt dat hij in zijn broek gescheten heeft.
Schitterend!

Dan gaan onze modderfiguren naar het meer waar diverse dames hun staan op te wachten om ze af te spoelen. Dat doen de dames met een schaal, deze scheppen ze vol met water en gooien het water over je hoofd en zorgen ervoor dat de modder overal weer afgespoeld word, ze controleren dat nergens (echt nergens) nog modder zit. Ook de broek moeten de hern uitdoen zodat deze door de dames uitgespoeld kan worden. Dit levert ook weer leuke plaatjes op natuurlijk.
Het wordt tijd voor onze schone modderfiguren om zich aan te kleden zodat we onze weg kunnen vervolgen naar ons einddoel Cartagena.

Ongeveer 3 kwartier later zien we de skyline van de stad, dit is het nieuwe gedeelte van de stad en wij rijden door naar de oude binnenstad. Deze ligt
binnen oude fortmuren. De bus moet een stukje omrijden om door een poort in de muur te kunnen rijden.
Op een plein stopt de bus, het is voor de bus onmogelijk om door de smalle straatjes van de binnenstad te rijden. Hier wordt de bagage uitgeladen.

We moeten met onze bagage de hoek om en de halve straat door. We verblijven 3 nachten in hotel 3 Banderas (vlaggen).
Aan de buitenkant is het een zeer koloniaal gebouw en dat geldt ook voor de binnenkant zien we als we naar binnen gaan. Het heeft ook weer en sfeervolle binnenplaats zoals je mag verwachten van een finca.
De ontvangst is zeer hartelijk door een medewerkster van het hotel, Lucy. Het lijkt erop dat zij zo'n beetje de regelaar is van het hotel.

Na het inchecken zijn er voor vandaag geen activiteiten gepland en kunnen de rest van de dag doen wat we willen.
Het is eind van de middag en we gaan eerst naar de kamer om een frisse douche te nemen en de zooi van Tayronapark uit de rugzak te halen en uit te hangen.

1 uur later hebben we met Cees en Marianne afgesproken, beneden in de lobby. We hebben het plan om de binnenstad onveilig te maken en ergens een hapje te eten. Het zal wel weer een soepje worden na de weer te grote lunch.

We wandelen naar het plein en zien al diverse terrasjes. Dit willen we niet, het zijn terrasjes die erg gericht zijn op de toeristen. Wat wij willen is een lokaal eetttentje met een terrasje. Wie zoekt zal het vinden.
Een klein tentje met niet te veel toeristen. We zitten aan een tafeltje buiten, heerlijk. We bestellen kippensoep en een koel drankje, dit is wat we willen.
De temperatuur is zalig, het is nog wel behoorlijk warm maar met het briesje is het goed uit te houden.

Het is een gezellige drukte in de straten. Er rijden paardenkoetsen, mimespelers lopen door de straten, en overal zie en hoor je muzikanten.
Dat is lekker genieten.

Even later zien we Gert ook door de straten dwalen en komt even bij ons zitten en we kletsen gezellig een eind weg onder het genot van een drankje. Hij houdt stiekem iedereen van de groep in de gaten, en heeft al andere van de groep gesignaleerd.

Een tafeltje naast ons wordt bezet door Marian, Luc, Reina en Emy want zij moeten ook eten uiteraard.
2 jongemannen komen voor onze tafeltjes wat zingen, niet echt denderend maar we doen het maar mee. Ze krijgen wat geld voor ons en zij gaan verder naar de andere tafeltjes.
Heerlijk zo te kletsen en te genieten van de omgeving.

Hierna gaat ieder weer zijn eigen weg en struinen de straten verder door.
We eindigen bij een leuk, gemoedelijk, lokaal klein salsa barretje.
Dit is ook Colombia, salsa muziek, en genieten van de interactie met de lokale mensen. Dit is ook een tentje waar Gert over sprak in de bus.
Hij had (ja alweer) gelijk, gezellig tentje met echte lokale muziek en de beste gelegenheid om de Colombianen te leren kennen.

Na een paar drankjes wandelen we op ons gemak terug naar het hotel, ver is het niet. Slechts een paar minuutjeslopen.
Je kunt het hotel niet zomaar binnenlopen. Overal in Colombia is de deur een mooi versierd hek, dat altijd dicht is. Dat is bij dit hotel ook, eerst even bellen en dan komt iemand netjes het hek voor je openen.
De eigenaar van het hotel is ook present in de lobby en hij wil weten hoe je "goedenacht" en "goedemorgen" op z'n Nederlands zegt. Hij wil dus een beetje Nederlands leren en wij zijn niet te beroerd om hem dit te leren.
Als de eigenaar de woorden redelijk kan uitspreken, wordt het voor ons tijd om ons bedje op te zoeken.
Als we op onze kamer komen, zetten we als eerst de ventilator aan want het is nu behoorlijk benauwd op de kamer. Ons doel is om lekker te slapen en ach ja, dat zal ook wel lukken met een klein briesje boven het bed.