Dag 5 Kaapstad – Springbok Zuid-Afrika
Blijf op de hoogte en volg Alwies en Marie-Thérèse
23 Maart 2016 | Zuid-Afrika, Springbok
De wekker loopt om 05.30 uur af en om 06.15 uur staan we al onze bagage klaar in de lobby. We moeten nog even wachten totdat we naar het ontbijt kunnen, de zaal is nog niet geopend. Ondertussen wordt de Overland truck geladen met de reisbagage. Achterin de truck zijn grote lockers waar de reisbagage in gestored wordt. Iedereen krijgt een eigen locker, dus het nummertje tijdens
In de hotelbar, bij de ontbijtzaal wachten we rustig tot het sein is gegeven dat het ontbijt klaar is.
Dan slaat de paniek toe. Mia is haar rugzak kwijt! Deze stond bij de tafel, vlakbij haar en de rest van de groep en nu is deze nergens meer te zien of te vinden. Iedereen zoekt en overal wordt gekeken maar helaas de rugzak is nergens te vinden. We moeten allemaal helaas conclusie trekken dat de rugzak gestolen is. Blijkbaar is een vreemde persoon het hotel binnen gelopen, de rugzak opgepakt en ermee weggelopen. Heel brutaal maar iets anders kunnen we niet verzinnen. Alwies heeft iemand in de hotelbar gezien die veel op zijn telefoon leek te kijken, hij had een donkere huidskleur en was netjes gekleed. Dat de enige vreemde persoon die gesignaleerd is. Het is zwaar klote voor Piet en Mia want in de rugzak zaten alle belangrijke papieren, contant geld, paspoorten, fototoestel. Eigenlijk alles en dat is nu allemaal weg. Norman laat het hotelpersoneel belt meteen de politie bellen zodat een aangifte gedaan kan worden en hij neemt contact op met de Nederlands ambassade. In deze reis doen we 4 landen aan, dus moeten we 4 x de grens passeren. Dat zal dus moeilijk gaan als je geen paspoort hebt. Norman heeft informatie gekregen dat er snel een noodpaspoort gemaakt kan worden. Gelukkig heeft Piet en Mia nog een kopie van het gestolen paspoort, dat scheelt al weer. Norman gaat met Piet en Mia naar de ambassade om alles in gang te zetten . Ongeveer 1 uur later is Norman terug met het bericht dat Piet en Mia zeer waarschijnlijk vanavond weer bij ons zullen zijn. Zodra het noodpaspoort geregeld is en alles verder in gang gezet is zullen zij met de taxi ons nareizen. We hopen allemaal van harte dat we ze weer snel bij ons zullen zien.
Het blijft natuurlijk wel wrang om nu met 14 personen uit Kaapstad te vertrekken in plaats met 16 personen. Maar het is helaas overmacht, het is vervelender en meer klote voor Piet en Mia dan voor ons. Door de situatie vertrekken we om 10.30 uur in plaats van 07.00 uur.
We settelen ons in de truck en verlaten Kaaapstad. We vervolgens de snelweg langs de kust en als we Kaapstad achter ons hebben gelaten maken we een fotostop bij een strand. Hier heb je een mooi uitzicht op Kaapstad met de Tafelberg op de achtergrond en het Waterfront op de voorgrond. Verder heb je hier ook een mooi uitzicht op Robbeneiland. Voor we verder rijden geeft Norman wat achtergrond informatie over Zuid-Afrika, de apartheid eb Nelson Mandela. Hij spreekt Zuid-Afrikaans, wat voor ons Nederlanders goed te volgens is in grote lijnen. Het is een mengeling van Oud-Nederlands, Engels en Duits waarbij het Nederlands de boventoon voert. De Zuid-Afrikanen spreken ook Engels.
We rijden verder, we moeten vandaag zo’n 570 km afleggen dus dat is nog een stukkie. We maken een sanitaire stop, nog een fotostop en een stop in een dorpje. Norman heeft het voorstel gedaan om niet in een restaurantje te lunchen maar om bij de Spar (ja, die is hier ook) lunch te kopen en dit in de truck op te eten. We kunnen dan 2 vliegen in 1 klap slaan aangezien we een vertraging hadden van 3 uur. Goed voorstel.
Onderweg zie je het landschap veranderen. Een droge vallei me weinig begroeiing en de bergtekens aan de horizon. Bij een uitzicht punt maken we een fotostop om over de uitgestrekte vallei te kijken. De bergtekens aan de horizon zijn een onderdeel van Drakengebergte. Daarna rijden we door de Citrus vallei. Deze vallei is een stuk groener met een rivier. Hier worden veel citrusvruchten en rooibosthee verbouwd, vandaar denk ik ook de naam. We stoppen hier even om foto’s te maken bij een dorpje met hutten gemaakt van grassen. Deze zijn van seizoen werkers die op de plantages werkzaam zijn. Bij het maken van foto’s komen kinderen naar ons toe, zij willen ook op de foto.
Naar mate we verder rijden naar het noorden wordt het landschap weer drogere en zanderiger. We gaan door een semi woestijn. Ook een mooi uitzicht. Veel dorpen kom je niet tegen, je kunt hier uren rijden zonder iemand of iets tegen te komen. De wegen zijn ook kaarsrecht.
We naderen een dorpje met een Nederlandse naam, namelijk Buitenfontein. Hier maken we een stop. Martin, onze chauffeur moet tanken maar het belangrijkste is misschien wel dat dit het dorpje is waar Norman woont. Zijn moeder is naar het tankstasie (benzinestation) gekomen voor een praatje. Het dorpje leeft voornamelijk van de graniet mijnbouw, je ziet dus overal granietblokken liggen. Hier doen we wel even een vestje aan als we buiten de truck gaan staan. Het waait hier en het is kouder geworden. Dat is natuurlijk wel typisch voor een semi woestijn gebied, overdag heel warm tot heet en in de avond en nacht killer tot koud.
Na Buitenfontein is het nog ongeveer 2 uur rijden en de avond begint te vallen. Het is dus ook al donker als we om 20.30 uur in ons hotel “Okiep Country Hotel” aankomen in Okiep, vlakbij Springbok.
We worden hartelijk verwelkomd met een lokaal drankje, een glaasje lokale sherry, wat heerlijk smaakt. Het avondeten is over 15 minuten dus gaan we ons even snel opfrissen om daarna een koele rakker te nemen in de bar. We vinden dat we dat wel verdiend hebben na de lange rit van vandaag. Het is een heel gezellig hotel met een leuke, gezellige bar. Wat ik persoonlijk wel leuk vind aan deze bar, is dat dit een rokersbar is.
Het eten wordt geserveerd in buffetvorm en voor we aan kunnen vallen, wordt door de kok even uitgelegd wat we allemaal kunnen vinden. Voor iedereen wat wils, ook voor Louise die aangeeft dat zij een hele moeilijke eter is. Zij doet er niet moeilijk over, ze kijkt wat er is wat zij wel lust. Het eten smaakt heerlijk en er staan typische Afrikaanse gerechten op het buffet. De buikjes worden rond gegeten.
Ondertussen hebben we van Norman het bericht ontvangen dat Piet en Mia de noodpaspoorten hebben en dat zij met de taxi onderweg zijn naar dit hotel. De verwachting is dat zij vannacht rond 02.00 uur hier aankomen. Gelukkig is de groep bij het ontbijt weer helemaal compleet, dat is wel zo gezellig.
Na dit bericht gaan we met een stel nog even naar de bar om te proosten op de terugkeer van Piet en Mia en gezellig een biertje te nemen. Helaas kunnen we niet lang blijven zitten, als is het nog zo’n gezellige bar want het wordt al laat. Het wordt tijd om ons klaar te maken voor de nacht.
In de hotelbar, bij de ontbijtzaal wachten we rustig tot het sein is gegeven dat het ontbijt klaar is.
Dan slaat de paniek toe. Mia is haar rugzak kwijt! Deze stond bij de tafel, vlakbij haar en de rest van de groep en nu is deze nergens meer te zien of te vinden. Iedereen zoekt en overal wordt gekeken maar helaas de rugzak is nergens te vinden. We moeten allemaal helaas conclusie trekken dat de rugzak gestolen is. Blijkbaar is een vreemde persoon het hotel binnen gelopen, de rugzak opgepakt en ermee weggelopen. Heel brutaal maar iets anders kunnen we niet verzinnen. Alwies heeft iemand in de hotelbar gezien die veel op zijn telefoon leek te kijken, hij had een donkere huidskleur en was netjes gekleed. Dat de enige vreemde persoon die gesignaleerd is. Het is zwaar klote voor Piet en Mia want in de rugzak zaten alle belangrijke papieren, contant geld, paspoorten, fototoestel. Eigenlijk alles en dat is nu allemaal weg. Norman laat het hotelpersoneel belt meteen de politie bellen zodat een aangifte gedaan kan worden en hij neemt contact op met de Nederlands ambassade. In deze reis doen we 4 landen aan, dus moeten we 4 x de grens passeren. Dat zal dus moeilijk gaan als je geen paspoort hebt. Norman heeft informatie gekregen dat er snel een noodpaspoort gemaakt kan worden. Gelukkig heeft Piet en Mia nog een kopie van het gestolen paspoort, dat scheelt al weer. Norman gaat met Piet en Mia naar de ambassade om alles in gang te zetten . Ongeveer 1 uur later is Norman terug met het bericht dat Piet en Mia zeer waarschijnlijk vanavond weer bij ons zullen zijn. Zodra het noodpaspoort geregeld is en alles verder in gang gezet is zullen zij met de taxi ons nareizen. We hopen allemaal van harte dat we ze weer snel bij ons zullen zien.
Het blijft natuurlijk wel wrang om nu met 14 personen uit Kaapstad te vertrekken in plaats met 16 personen. Maar het is helaas overmacht, het is vervelender en meer klote voor Piet en Mia dan voor ons. Door de situatie vertrekken we om 10.30 uur in plaats van 07.00 uur.
We settelen ons in de truck en verlaten Kaaapstad. We vervolgens de snelweg langs de kust en als we Kaapstad achter ons hebben gelaten maken we een fotostop bij een strand. Hier heb je een mooi uitzicht op Kaapstad met de Tafelberg op de achtergrond en het Waterfront op de voorgrond. Verder heb je hier ook een mooi uitzicht op Robbeneiland. Voor we verder rijden geeft Norman wat achtergrond informatie over Zuid-Afrika, de apartheid eb Nelson Mandela. Hij spreekt Zuid-Afrikaans, wat voor ons Nederlanders goed te volgens is in grote lijnen. Het is een mengeling van Oud-Nederlands, Engels en Duits waarbij het Nederlands de boventoon voert. De Zuid-Afrikanen spreken ook Engels.
We rijden verder, we moeten vandaag zo’n 570 km afleggen dus dat is nog een stukkie. We maken een sanitaire stop, nog een fotostop en een stop in een dorpje. Norman heeft het voorstel gedaan om niet in een restaurantje te lunchen maar om bij de Spar (ja, die is hier ook) lunch te kopen en dit in de truck op te eten. We kunnen dan 2 vliegen in 1 klap slaan aangezien we een vertraging hadden van 3 uur. Goed voorstel.
Onderweg zie je het landschap veranderen. Een droge vallei me weinig begroeiing en de bergtekens aan de horizon. Bij een uitzicht punt maken we een fotostop om over de uitgestrekte vallei te kijken. De bergtekens aan de horizon zijn een onderdeel van Drakengebergte. Daarna rijden we door de Citrus vallei. Deze vallei is een stuk groener met een rivier. Hier worden veel citrusvruchten en rooibosthee verbouwd, vandaar denk ik ook de naam. We stoppen hier even om foto’s te maken bij een dorpje met hutten gemaakt van grassen. Deze zijn van seizoen werkers die op de plantages werkzaam zijn. Bij het maken van foto’s komen kinderen naar ons toe, zij willen ook op de foto.
Naar mate we verder rijden naar het noorden wordt het landschap weer drogere en zanderiger. We gaan door een semi woestijn. Ook een mooi uitzicht. Veel dorpen kom je niet tegen, je kunt hier uren rijden zonder iemand of iets tegen te komen. De wegen zijn ook kaarsrecht.
We naderen een dorpje met een Nederlandse naam, namelijk Buitenfontein. Hier maken we een stop. Martin, onze chauffeur moet tanken maar het belangrijkste is misschien wel dat dit het dorpje is waar Norman woont. Zijn moeder is naar het tankstasie (benzinestation) gekomen voor een praatje. Het dorpje leeft voornamelijk van de graniet mijnbouw, je ziet dus overal granietblokken liggen. Hier doen we wel even een vestje aan als we buiten de truck gaan staan. Het waait hier en het is kouder geworden. Dat is natuurlijk wel typisch voor een semi woestijn gebied, overdag heel warm tot heet en in de avond en nacht killer tot koud.
Na Buitenfontein is het nog ongeveer 2 uur rijden en de avond begint te vallen. Het is dus ook al donker als we om 20.30 uur in ons hotel “Okiep Country Hotel” aankomen in Okiep, vlakbij Springbok.
We worden hartelijk verwelkomd met een lokaal drankje, een glaasje lokale sherry, wat heerlijk smaakt. Het avondeten is over 15 minuten dus gaan we ons even snel opfrissen om daarna een koele rakker te nemen in de bar. We vinden dat we dat wel verdiend hebben na de lange rit van vandaag. Het is een heel gezellig hotel met een leuke, gezellige bar. Wat ik persoonlijk wel leuk vind aan deze bar, is dat dit een rokersbar is.
Het eten wordt geserveerd in buffetvorm en voor we aan kunnen vallen, wordt door de kok even uitgelegd wat we allemaal kunnen vinden. Voor iedereen wat wils, ook voor Louise die aangeeft dat zij een hele moeilijke eter is. Zij doet er niet moeilijk over, ze kijkt wat er is wat zij wel lust. Het eten smaakt heerlijk en er staan typische Afrikaanse gerechten op het buffet. De buikjes worden rond gegeten.
Ondertussen hebben we van Norman het bericht ontvangen dat Piet en Mia de noodpaspoorten hebben en dat zij met de taxi onderweg zijn naar dit hotel. De verwachting is dat zij vannacht rond 02.00 uur hier aankomen. Gelukkig is de groep bij het ontbijt weer helemaal compleet, dat is wel zo gezellig.
Na dit bericht gaan we met een stel nog even naar de bar om te proosten op de terugkeer van Piet en Mia en gezellig een biertje te nemen. Helaas kunnen we niet lang blijven zitten, als is het nog zo’n gezellige bar want het wordt al laat. Het wordt tijd om ons klaar te maken voor de nacht.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
