Popayan dag 8

Het ontbijt is vanaf 07.00 uur en wij staan met onze hoofdbagage om 06.45 uur bij de receptie.
We moeten het eten en drinken nog afrekenen, hetgeen we gebruikt hebben, hebben we op kamernummer laten zetten.
De poging om gisterenavond de rekening met visa te betalen was mislukt omdat het apparaat leeg was. Vandaag doen we dus een nieuwe poging. Helaas gaat er nu weer iets mis maar wat is onbekend. Wij kennen het apparaat niet en geen Spaans. We betalen de rekening contant. Matt en Andre gaan ook een poging wagen om de rekening met visa te betalen en het lukt. Wat bleek nu, de hotelmedewerkster drukte op het rode knopje (annuleren) in plaats van het groene knopje (akkoord). Ach ja, het was een goede les voor de hotelmedewerkster.

Na een lekker ontbijtje van koffie, sapje, fruitsalade, meusli met yoghurt gaan we nar de kamer om de rugzakken te pakken, ons vertrek is gepland om 08.00 uur.
Bij vertrek wordt er hartelijk afscheid genomen en moet er eerst een groepsfoto genomen worden door de zoon van de eigenaresse. Zij mailt deze naar Gert en hij zal ervoor zorgen dat wij allemaal de foto ontvangen.

Anibal is ook weer present om ons te begeleiden naar de markt en daar nadien van ons afscheid te nemen. Voor we een kijkje nemen op de markt, eerst langs de bank om geld te pinnen, we willen met een gevulde beurs op pad.

De markt is hier heel levendig met de lokale bevolking, kramen met groenten en fruit. Het is echt druk en een mooie gelegenheid om foto's te maken.
Tijdens onze struintocht over de markt kopen we pelpinda's en een soort pindarotjes (niet met chocolade maar rietsuiker), lekker om te snacken in de bus.
Dan wordt het ook tijd om afscheid te nemen van Anibal en hij krijgt van mij een knuffel vanwege de goede zorgen tijdens de rit met de paarden, we moeten nu echt verder.

We gaan met de bus naar Popayan, de rit gaat door de bergen en gedeeltelijk over een onverharde weg, de weg nummer 20.
De weg wordt momenteel op diverse plekken (op)nieuw geasfalteerd maar deze weg heeft ook een geschiedenis.

Aan de ene kant van de weg zit het leger en aan de andere kant van de weg zitten nog kleine groeperingen van de Farc. Het is al enkele jaren rustig met de acties van de Farc (wat er nog van over is want het grootste gedeelte is al opgedoekt) in verband met de vredesonderhandelingen die gaande is.
Een voorwaarde van de onderhandelingen was dat de Facr geen enkele actie zou uitvoeren maar met tijd en wijle houden zij zich niet aan de voorwaarden. De bevolking vraagt zich ook af of de onderhandelingen wel nut heeft, wie van de misdadigers en de regering in de gevangenis belandt en wie een hoge politieke positie krijgt. De Farc houdt zich steeds meer bezig met de cocainehandel in plaats van hun origineel doel.
Het grootste gedeelte van de bevolking wil daarom ook de oude president terug, hij is fel tegen de vredesonderhandelingen. Dit is niet mogelijk omdat hij al 2x het ambt heeft bekleed en dat is het maximum. Hij zit in een politieke partij en een medestander wordt naar voren geduwd om president te worden. De oude president wil maar 1 ding met de Farc, oprollen en vernietigen om ook zo de cocainehandel tegen te gaan.

Omdat dus de Farc met tijd en wijle nog steeds acties uitvoeren op deze belangrijke weg 20, wordt deze weg en het achterliggend gebied goed in de gaten gehouden door het leger en zijn er legerkampen.
We passeren zo'n legerkamp en Gert gaat proberen dat wij een kijke mogen nemen op zo'n kamp. (dit is in het verleden wel gelukt maar dat was met een andere kampcommandant). Na wat geklets aan Gert zijn kant lukt het hem en mogen we in groepjes van 5 het kampement bezoeken.
We mogen foto's maken, filmen, overal rondkijken en vragen stellen. Ze hijsen zelf de vlag voor ons, staat leuk op de foto.
Het is een klein kamp met schuttersputjes, loopgravwen dor het kamp, schuilposten met mitrailleurs en zandzakken. Ze houden een 24 uurs bewaking. In de schuilposten wonen, slapen, koken de manschappen.
Ze zijn hier 4 - 5 maanden achtereen, hebben dan 2 weken verlof en worden dan weer ingezet voor 4 - 5 maanden op een ander kamp.
Het kamp bestaat uit 15 - 20 manschappen en 4 tanks.
Ze zijn dienstplichtig met 18 - 20 jaar en de broeps zijn half 20.

We worden hartelijk ontvangen door de jongelui, ze vinden het gezellig en leuk om ons te woord te staan. Het begint een beetje te miezeren en zien een soldaat onder een camouflagezeil zitten op zijn tank. Dit is een leuke foto, het vindt de foto ook geweldig gelukt.
Als we het kampement verlaten, nadat we iedereen hartelijk bedankt hebben en de hand hebben geschud van de commandant, worden we door iedereen uitgewaaid. Een leuke ervaring.

Onze rit gaat verder door de bergen en we komen op een hoogte van 3.000 meter. De begroeiing is hier totaal anders, heel veel lage beplanting en veel grassoorten. Een heel ander gezicht dus wordt een fotostop ingelast. Dit is tevens een mooie gelegenheid om meteen een plaspauze in te lassen.
Je moet alleen niet de ver van de weg afgaan, de grond is hier heel erg drassig en moerassig, dat geeft dit landschap ook weer een mooie aanblik.

5 minuten later stoppen we voor de lunch bij een paar eettentjes. Het is nog te weinig om een bergdorpje te noemen, er staan ongeveer 10 tentjes op een rij waarvan 2 of 3 eettentjes, en een woning aan de andere kant van de weg.
We nemen plaats in 1 van de eettentjes en verdelen ons over de beschikbare tafels. Iedereen besluit om de vis te nemen die wordt gevangen uit de rivier achter het eettentje, en zoals nu wel onderhand kennen is de lunch groot en lekker.

Na de lunch gaan we naar buiten om te genieten van het zonnetje en terwijl we buiten staan komen een paar gauchos te paard aanrijden.
Ze komen al dravend voorbij, een mooi gezicht om te zien en we pakken snel onze camera's. Helaas zijn ze ons al gepasseerd maar gelukkig voor ons draaien ze om en komen nogmaals voorbij. Een zwart paardje draaft heel erg mooi, precies zoals het hier hoort en nu hebben we de tijd om ze op de gevoelige plaat te zetten.

De rit gaat verder en we maken nog een fotostop bij een waterval voordat we doorrijden naar Popayan.
Rond 15.30 uur rijden we Popayan binnen en het valt ons op dat de wegen in de stad zeer slecht zijn, het lijkt wel vervallen. Gert verteld ons dat de wegen zo slecht zijn in verband met de werkzaamheden aan de riolering. Overal in de stad zijn ze hiermee bezig en elke keer ziet het wegdek er anders uit.

Popayan heeft een oude binnenstad en deze is voorzien van allemaal witte gevels, hierdoor wordt het ook de wite stad genoemd. Buiten de oude binnenstad met de witte gevels is hier niets te doen en dus ook niets te zoeken voor een toerist. In sommige buitenwijken van Popayan bestaat de mogelijkheid dat je overvallen wordt, ja waar is dat niet in de wereld. Dit geldt voor elke grote stad in de wereld, ook in Nederland. Het is ook zo als er niets te zien is voor een toerist in een buitenwijk, waarom zou je dan als toerist er heen gaan.

Ons hotel voor de aankomende 2 nachten is Hotel Los Portales, het is gebouwd als een finca met 2 binnenplaatsjes, ziet er gezellig uit.
Na het inchecken maken we een orienterende wandeling met Gert.
Voor we op pad gaan, geef ik nog even bij de receptie door dat het normale licht op onze kamer niet werkt, geen probleem, wordt opgelost.

Tijdens onze wandeling door de witte binnenstad verteld Gert wat leuke eettentjes zijn en wat er allemaal te zien is. Hij laat ons ook een biljartzaal zien waar je een pilsje kunt drinken en waar je kunt genieten van de lokale bevolking en mensen kunt bekijken. Na de orienterende wandeling met Gert is iedereen vrij om te gaan waar je maar wilt.

Iedereen gaat zijn eigen weg en wij besluiten dat we genoeg gelopen hebben, ons doel is de biljartzaal "Club Colombia" om een pilsje te drinken.
Het is een grote ruimte met diverse biljarttafels en pooltafels, rechts bovenin is een kleinere ruimte waar je kunt gokken, aan de voorzijde van de biljartzaal is de ruimte ingericht als binnenhuis teras.
Er heerst een gezellige bedrijvigheid in de zaal, er wordt druk gebiljart en gepoold, elke tafel is wel bezet.
Wat ook grappig is om te zien, zijn de bezoekers van de biljartzaal die met de fiets komen. De fiets wordt meegenomen naar binnen en achterin de zaal geparkeerd, soms wordt de fiets in lucht door de ruimte getild omdat ze anders niet langs de mensen kunnen die voor zitten. Wat een grappig gezicht om te zien.

We zitten ondertussen met ons 4-en (wij, Formijn en Marg), Gert is ook even langs geweest en aan een tafeltje bij de muur zitten 2 mannen te drinken. Ze ziiten aan een lokaal drankje die wij ook moeten proeven, het is lekker en blijkt te gaan om aquadiente. Dit is een likeur uit suikkerriet en smaakt naar anijs, dus dat smaakt wel. De mannen vinden het gezellig om met ons een babbeltje te maken en wij maken van de gelegenheid gebruik om leuke foto's te maken.1 van de mannen is fotograaf en hij maakt een foto van ons met onze camera, een gezellige interactie met de lokale bevolking en dat is altijd mooi.

Hierna wandelen we terug naar het hotel om ons op te frissen en het blijkt dat het licht nog niet gemaakt is en gaan dit voor de 2e keer melden bij de receptie. Bij de receptie zien we Gert die zich een beetje boos maakt om de service, er is namelijk geen Wifi. Hij verteld dat dit probleem zich meer voordoet in dit hotel en dat moet je je even een beetje boos maken zodat het in orde gemaakt wordt. Of ze moeten niet vermelden dat ze Wifi sevice hebben. We zullen het wel merken of de actie van Gert vruchten zal afwerpen.

Het is tijd om wat te eten en lopen met Gert naar de Italiaan, 1 van de eettentjes die Gert aangewezen had. Als we aankomen blijkt dat het grootste gedeelte van de groep al aanwezig is.
De ober kent Gert goed en er worden over en weer grapjes gemaakt. De ober heeft door dat we 1 groep zijn en er wordt een tafeltje aan de lange tafel erbij gezet zodat we aan 1 lange tafel zitten. Je kunt bijna niet meer om de lange tafel heen lopen, het beslaat bijna de hel ruimte.
Even laten komen ook Matt en Andre binnen en zij gaan boven zitten want beneden is geen ruimte meer en dan arriveren de hekkesluiters Rolf en Ed het restaurant binnen, nu is de hele groep in het restaurant aanwezig.
De oiber bedient alles in zijn 1-tje en loopt letterlijk en figuurlijk zijn benen onder zijn kont vandaan, ondertussen heeft ook nog tijd om een praatje te maken en grapjes te maken met Gert, een genot om te zien.
Het eten, wijn en het bier is heerlijk en ondanks dat we en grote lunch hebben gehad zitten we allemaal te smullen.
Na het eten zitten we gezellig na te tafelen en dan is het echt tijd om af te rekenen.

De meeste lopen direct terug naar het hotel maar wij lopen nog een rondje door de stad om eventueel een pilsje te pakken. Dit krijgen we in 123 niet gevonden want alle straten lijken nu op elkaar en dus besluiten we terug te lopen naar het hotel. Daar zien we Rolf en Ed, zij waren op zoek naar een kopje expresso en hebben dit ook niet gevonden en kennen ze hier blijkbaar niet.

We gaan naar onze kamer en helaas is het licht nog niet gemaakt. Voor de 3e keer gaan we dit melden bij de receptie en de medewerker loopt met os naar de kamer. Hij kan dit niet maken, moet een schroevendraaier hebben die hij niet heeft. Hij heeft wel een oplossing, een grotere kamer met licht en dus gaan we onze bagage verhuizen.
Als morgen Wifi in orde is en dat we warm water hebben (wat nu niet het geval is, er is iets mis met de ketel) dan zijn we helemaal blij,
Nu duiken we ons bedje in, oogjes toe en lekker slapen.